Een paar goede stokken zijn altijd welkom. Je kunt ze gebruiken als vlaggenmast, als toverstaf, als dak voor op een poppenhutje of – in ons geval – als drumstok voor een buitendrumstel. En waar kun je nu beter stokken zoeken dan in het bos?
Een prima excuus om een middagje naar Houdringe te gaan. Houdringe is een landgoed dat grenst aan het Panbos en Beerschoten, twee gebieden waar ik graag met mijn gezin rondstruin. Houdringe begint met een mooi bruggetje, dat meteen een half uur vertraging oplevert omdat er minstens 25 keer over en weer gerend moet worden. Ik hou mijn hart vast, want het is niet een al te stevig exemplaar (althans, in mijn ogen) maar ik laat het kleine spul toch even lekker rennen en roep heel stoer hoe goed ze dat wel niet doen.
Nootjes
Dan kunnen we een stukje het landgoed oplopen. We stuiten na een paar meter op een grote beuk die een heleboel nootjes heeft laten vallen. Die worden allemaal verzameld. Helaas is een roedeltje knaagdieren ons voor geweest, want er zit er niet één tussen die we kunnen opeten.
Dertig natte teentjes
Onder de beukenboom loopt een idyllisch beekje. En in dat beekje staan… twee meiden. Dat vinden Isin, Nim en Neas natuurlijk ontzettend interessant. Als ik drie kinnetjes van drie paar knieën heb gehesen, begint Isin aan zijn diepte-interview. ‘Wat doen jullie daar? En waarom staan jullie daar? Is dat koud? Wat zit er op de bodem? Gaan jullie zwemmen?’ De meiden geven braaf antwoord op alle vragen en die antwoorden blijken een hele geruststelling, want na een paar minuten vliegen de eerste schoenen en sokken door de lucht. Ik juich intern. Ik hoopte stiekem allang dat mijn kroost erin zou springen, maar het is het leukst als ze dat zelf bedenken.
Al snel volgen paar twee en drie en spetteren er dertig teentjes in het water. Nim en Neas blijven op het randje zitten en kijken verwonderd toe hoe de grote meiden uiteindelijk kopje onder gaan. Gillend, want het is wel hartstikke koud als je ineens helemaal onder water plonst. Isin vindt het machtig, hijst zijn broekspijpen omhoog en zakt tot zijn kruis het water in. Ik heb geen foto van het gezicht dat hij erbij trok, maar het was goud waard. Ze dedderen een poosje rond, maken modderwolkjes met hun tenen en dan is het (ai ai, jammer) écht weer tijd om verder te gaan. Want zoals gewoonlijk zijn we weer eens veel te laat vertrokken en we moeten nog een heel stukje lopen voor we terug bij de auto zijn. Ik heb altijd de neiging om daar gewoon eens geen rekening mee te houden, maar blijkbaar hebben moeders ergens intern een soort RRR-geweten dat te onpas opspeelt.
Konijnenberg
We zeggen de meiden gedag, doen schoenen aan en lopen verder. Na een paar meter vinden we een konijnenbosje. Kleinste kind helemaal in zijn hum. Konijnenspotter. Zou dat een beroep zijn? Dan wordt hij het later. We sluipen tussen de honderden (niet overdreven! Het barst ervan!) holletjes en tunneltjes door en we zien een heleboel konijnen verschrikt wegduiken. Het is (zeker voor kleuters en peuters) echt een sport om heel stilletjes zo dicht mogelijk bij ze te komen zónder dat ze wegrennen.
Druk… druk… druk.
Dan maken we echt aanstalten om richting auto te lopen. We moeten nog steeds goede takken zien te vinden, dus daar richten we de aandacht op. Valt niet mee. BuitenHelden zien overal wel iets waar ze een poosje zoet mee kunnen zijn. We houden nog halt bij de grote takkenhutten, omgevallen bomen, meer konijnen, veldjes met witte klaverzuring(?) dus opschieten doen we niet. Genieten wel. En na ruim anderhalf uur hebben we tóch drie goede drumstokken gevonden. En zijn we weer een heleboel ervaringen rijker.
Kijk op buitenhelden.nl voor nog meer buitenspeelinspiratie
Mooie foto’s!!