Deze week is het donorweek en Nienke heeft van heel dichtbij meegemaakt wat een donororgaan voor het gezin kan betekenen. Haar zoontje Robin*, inmiddels helaas overleden, had ineens weer een leven buiten het ziekenhuis.
Ieder jaar als het weer donor week is sta ik daar door het schrijven van een blog, bij stil. Vraag ik om aandacht. Dit jaar probeer ik al de hele week een stukje te typen maar om de een of andere manier wil het maar niet lukken. Terwijl het thema toch zo dicht bij me ligt. De ervaringsverhalen die dit jaar centraal staan grijpen me stuk voor stuk aan. Mensen die nooit dachten een transplantatie nodig te hebben. Nou hier zit er nog een.
Transplantatie was altijd een ver-van-mijn-bedshow. Zo’n verhaal dat je op de markt hoort en waarvan je stiekem blij bent dat jij het niet bent. Nou ging het ook niet om mij zelf maar om mijn kind. Voor mijn gevoel nog een stapje verder.
We hebben met Robin heel erg veel meegemaakt. Veel ellende. Maandenlange ziekenhuisopnames. Hij is ontelbaar vaak maar net op het nippertje gered als hij weer eens een bacterie in zijn bloed had. En ja, uiteindelijk ook een transplantatie. Nooit gedacht dat ons dat zou overkomen. Maar het overkwam ons wel.
Dankzij ouders in Duitsland die zo onvoorstelbaar sterk waren om de organen van hun eigen kind af te staan kreeg Robin eindelijk een leven buiten het ziekenhuis. Dus ook dit jaar, al is het met pijn en moeite, weer zo’n blog. Een roep om na te denken over wat jij zou willen als het jou zou overkomen. Of je kind. Zou jij een orgaan willen? Word dan donor. Donoren zijn zó hard nodig. Want je weet nooit. Het zal je maar overkomen.
Ben jij nog geen donor, maar wil je dat wel graag worden? Kijk dan op donorworden.nl
Dat is nou ook toevallig. Kom ik hier een blog van mijn oud-collega tegen! Overigens ben ik uiteraard al donor. Gelijk geregeld met mijn 18e verjaardag!!