Even lekker burgerlijk. Je moet het maar kunnen!

Als ik mezelf iets niet voel dan is het burgerlijk. Waarschijnlijk ben ik het wel, maar dat terzijde. Bij typische burgerlijke personen zie ik dat alles spik en span is en heerlijk orderlijk verloopt. ‘s Ochtends is er geen stress om naar school te komen en geef je een net lunchtrommeltje mee voor de pauze. Bij die typische burgerlijke mensen verloopt alles zo heerlijk volgens plan. Geen ruzie, geen stress. Heerlijke momenten en zelfs tijd voor thee met een chocolaatje. Geen ontplofte keukens na het avondeten. Kinderen die zich zelf kunnen vermaken met een boekje in de hoek, terwijl jij even de was naloopt. Geordend, maar warm en gelukkig. Dat noem ik burgerlijk.

Even was daar het gevoel

En daar was zaterdag even dat gevoel. Het gevoel dat het allemaal liep zoals het hoorde. Dat Floris en ik een team waren en elkaar op de juiste momenten aanvoelden. Dat de kinderen zich heerlijk zelf vermaakten en wij het huis onder handen namen met onze gekochte spulletjes. Nadat ik met mijn nieuwe kärcher ramenzemer (hoe gelukkig kan je me maken) eindelijk weer door de ramen kon kijken, begon ik aan het eten. Gezellig met Liza naast me bij het aanrecht. Ik was de aardappels aan het schillen en zij hielp me mee met een lepel. Eva tekende ondertussen aan de eettafel en Floris dekte de tafel. Even leek het daar een scene direct uit het ideale gezinsleven. Ik voelde me ineens een échte moeder, eentje die zo’n plaatje voor elkaar kreeg in haar eigen huis!

Even. Want na het eten was daar wel die ontplofte keuken en dan kan het in de woonkamer wel opgeruimd en warm zijn; op de slaapverdieping struikel je weer over de overvolle wasmanden. Die er morgen nog wel staan. Je moet natuurlijk niet gaan overdrijven, maar man. Wat voelde dat moment toch stiekem goed. Even lekker burgerlijk. Je moet het maar kunnen!