Weet je nog dat mijn emigratie bijna uitgesteld werd? De afgelopen dagen heb ik via TimeHop onze emigratie her kunnen beleven. Van het wonen tussen de dozen tot het opruimen van de troep. Een vrachtwagen die uiteindelijk veel te laat uit Den Haag moest komen tot de lange rit die Floris met Thomas en Lex naar Zwitserland maakte.
Vorig jaar maakte ik me op voor het laatste dagje. Moe, doodmoe was ik. Op van het regelen en van alle emoties. En toen werd Liza doodziek. Zo ziek dat ik echt heel bang was dat ze gewoon in mijn armen dood zou gaan. Het ritje naar de huisartsenpost, maar vooral daarna naar het ziekenhuis waren niet prettig te noemen. Ik had haar vast omdat ik de maxi cosi niet vertrouwde en… dan was ik er maar dichtbij.
Gelukkig ging het snel ‘beter’, maar dat gevoel… dat vergeet ik echt niet meer. Ik kan het ook niet voldoende zeggen: zo fijn dat mijn moeder er voor me was en zo fijn dat mijn zussen er voor Eva waren. Die laatste dag was niet zo ontspannen als ik had gehoopt, maar ik heb gelukkig nog enorm van mijn familie gebruik kunnen maken. 🙂
Een pijnlijke herinnering in deze weken van mooie herinneringen.
Lees het hele verhaal hier
Comments