Ik zit al een week in spanning. Vol verwachting kijk ik uit naar ons nieuwe hondje. Want geheel onverwacht mogen/kunnen we hem dit weekend ophalen. Maar wat vind ik het spannend. Hoe gaat het met een pup? Snap ik hem wel? Is hij leuk genoeg? Past het wel in ons leven? Ben ik niet te druk voor een nieuwe huisgenoot nu?
De afgelopen weken had ik het de hele tijd over ‘de hond’, lekker abstract. Deze week veranderde dat ineens ‘het hondje’. Klinkt een stuk liever. Hij is ook nog zo klein.
Nadat Mello doodging hebben we bewust niet snel een hond genomen. We waren wel even blij met het feit dat we niet zoveel rekening hoefden te houden. Mello was geen moeilijk hond, we konden gemakkelijk een dag weg, maar toch was het fijn dat we even echt konden doen wat we wilden zonder rekening te houden. Afgelopen winter bekroop ons het gevoel weer dat we wat misten. Een stap op naar buiten te gaan. Een extra reden om nieuwe gebieden te ontdekken. Een vriendje voor de kinderen. Nadat we heel veel verschillende rassen de revue hebben laten passeren, de hondenatlas kwam eraan te pas, kwam Floris op dit ras. Robuust, sterk, een familieband maar absoluut geen schoothondje. Geen teckel of labradoodle zoals ik me wenste, maar een Basset – een ras waar ik me goed in kan vinden.
Ik kan niet wachten om met hem te spelen, het echt mijn vriendje te maken. Met hem te knuffelen, te verzorgen, heerlijke wandelingen te maken. Als een kind zo enthousiast.
Vandaag is het zover. Ik schrok al vroeg wakker want in mijn droom kwamen we veel te laat bij de fokkers aan. Omdat we ondertussen nog een spiegelei-pizza-met-halve-frikandel-erop moesten eten, een speeltuin bezochten, de kortste – maar zeker niet de snelste- route over de berg namen… Waar je al niet over droomt, als je wilt dat het perfect gaat. Soms word ik zo moe van mezelf. Toen ik zwanger was had ik ook altijd van die bizarre dromen. En waarom ook niet als je een hondje krijgt. Ons leven verandert vanaf vandaag, dat is een ding dat zeker is!
Comments