Een jaar geleden stonden we aan de vooravond van onze emigratie. We waren druk bezig met ons huis inpakken, een afscheidsfeest organiseren, abonnementen opzeggen. We gingen een nieuw leven tegemoet. Een stap dat ons nieuwe kansen en mogelijkheden zou bieden. Een stap dat ons zou verrijken en waar we ontzettend veel van zouden leren. Een stap waar wij met zoveel zin naar toe leefden.
Een week geleden stond een gezin, zoals de onze, voor dezelfde stap. Een stap naar een nieuw en waarschijnlijk beter leven. Een stap waar ze naartoe geleefd hebben. Het enige dat anders was, was de directe toekomst. Ze gingen weg uit hun land, dat was één ding dat zeker was. Waar ze na een reis per boot uit zouden komen. Dat was nog de vraag. Maar daar waar ze zouden eindigen zou het beter zijn. Daar zouden ze wel een fijne toekomst kunnen opbouwen voor hun kinderen en voor zichzelf. Leven met plezier in plaats van leven in angst. Ze hoefden alleen die opblaasboot in te stappen.
We namen allebei dezelfde stap, maar toch zo’n groot verschil.
Het gezin eindigde in het in een ander land. Met elkaar, maar niet op de manier die ze voor ogen hadden. Was dit het betere leven? Nee. Waar vorige week een jongetje misschien wel droomde van spelen op het strand, is hij nu een symbool van de schrijnende situatie waarin deze vluchtelingen zitten geworden.
Dit moet stoppen. Maar hoe?
Ik hoop met heel mijn hart dat we ons allemaal open gaan stellen voor deze vluchtelingen. Ons land, ons leven en ons hart. Zij verdienen een kans en hebben net zoveel recht op een fijne plek op deze wereld als ons. Er zijn al zoveel mooie initiatieven; haak een deken, geef een draagdoek, doneer kleren voor jong en oud. Zet je ook in voor de vluchtelingen, elk beetje helpt.
Mooi geschreven! Pff werd er een beetje emo van.
Heel mooi geschreven. Ik hoop hard met je mee. Er zijn veel manieren om te helpen, we moeten het alleen wel doen <3