Na de euforie van de geboorte van Bram, kwam de beslissing van zijn naam. We hadden twee namen; Thom en Bram. Waarbij Bram al tien jaar in ons hoofd zat. We hadden de stilzwijgende afspraak dat Floris de jongensnaam mocht kiezen en ik de meisjesnaam (dat was hoogstwaarschijnlijk Maaike geworden). Dus het werd Bram en een Bram is het. God, wat is het een knulletje en met van die mooie blonde haartjes. Ik ben bevooroordeeld, maar onvoorstelbaar, het is zo’n mooi kind…
De placenta gooide even roet in het eten
Goed. Terug naar de avond van zijn geboorte! Want nadat we hem een naam hadden gegeven, ik heel lang van hem op mij heb mogen genieten. Hem had mogen bewonderen en me eigenlijk verbaasde dat hij niet direct gecontroleerd werd, was het tijd om toch maar af te vragen waar die placenta kwam. Inmiddels had ik via een infuus al wat middel gekregen dat de placenta eruit moest werken, maar het leek niet te helpen. Bij Liza duurde de placenta ook veel te lang voordat hij eruit kwam en stonden we al met 1 been in de operatiekamer. Ik wist dus dat dit een reële mogelijkheid zou zijn. Maar wat bleek, de ader waarin het infuus zat, was ‘geklapt’. Geen idee wat de juiste naam hiervoor is, maar het middel uit het infuus kwam in ieder geval niet op de juiste plek terecht. Direct kreeg ik aan de andere kant een naald ingestoken en gingen we het nog een keer proberen.
Het schoot niet op. Ik moest persen, maar blokkeerde. Of het lukte niet. Geen idee. Ik denk dat mijn lijf er gewoon klaar mee was. Nog een shot in het infuus en nog maar een arts aan mijn bed. Terwijl Floris in de hoek van de kamer kennis aan het maken was met Bram, zat ik aan de andere kant in een bloedbad op mijn allercharmantst een nageboorte eruit te persen. Op mijn hurken, liggend, op mijn knieën, alle posities hebben we geprobeerd. Maar niks ging. Met een vierde persoon erbij, en wel 4 handen in mijn lijf om te kijken waar die placenta nou eigenlijk zat, werd het wel even spannend…
Gescheurd…
Ineens kwam iemand met het geniale plan om de lachgasmachine te halen. Ik kon aangeven dat ik of mijn lichaam te gespannen was en dat ik daardoor blokkeerde en de artsen en verloskundigen dachten dat de placenta zelf ook ergens bleef haken. Dus als lachgas mij zou helpen om net dat zetje te geven om te ontspannen, dan nam ik dat graag. En ik als noob, heb natuurlijk nog nooit lachgas gebruikt. Geen idee hoe het zou werken, en maar in- en uitademen door dat ding. Totdat er wat uitgefloept was. Maar was dat alles?
De placenta kwam er gescheurd uit en ik kon niet meer lullen. Ik leek wel dronken. Wat gebeurde er? Hahaha. Met een paar keer goed ademhalen voelde ik me weer mezelf, maar het was wel grappig. Die gescheurde placenta was natuurlijk niet echt heel handig. Hoe wisten ze nou dat dit alles was? Dus nog een keer aan het apparaat en nog een keer persen. En die arme Floris die er zo’n zicht op had. Maar er kwam niks meer. Met zijn vieren bestudeerden ze de placenta en waren er voor 90% zeker van dat het alles was. Al met al heeft de geboorte van de placenta zowat langer geduurd als de hele bevalling en ik had een dubbele hoeveelheid artsen aan mijn bed staan. Toch bizar!
Gelukkig was het daarna echt de tijd voor de controles van Bram en kon het GROTE genieten beginnen! Maar daarover een andere keer meer 🙂
Comments