Na de bevalling en nadat we het hele debacle met de placenta gehad hadden, was het zoals ik al schreef eindelijk tijd om te genieten en Bram te leren kennen en te bewonderen. Na zo’n bevalling is het onvoorstelbaar wat er door je heen gaat. Na al die pijn, al dat ongemak van het baren van een kind, alle spanning die het met zich meebrengt, kan je niet anders dan verwerken wat er de afgelopen uren (gelukkig waren het slechts maar 5,5 uur van begin tot eind) gebeurd is. En verwerken doen we allemaal op ons eigen manier. Dus ik belde mijn ouders!
Met Bram op mijn buik was het om een uur of 11 ‘s avonds eindelijk tijd om ze te vertellen dat onze Bram er al was. Oh wat was het fijn om hen te vertellen hoe het was. Hoeveel pijn het gedaan had. Hoe goed Bram toch echt gelukt is. En wat bijzonder het toch allemaal is. Ons telefoongesprek moest helaas onderbroken worden door onderzoeken van Bram. Eindelijk kwamen we te weten hoe zwaar en hoe lang hij was.
Bram was 3580 gram en 51 cm lang, een stuk zwaarder dan de meiden (3200 en 3100 gr) en vooral langer. Verder was alles goed. Floris was daarna behoorlijk moe en ging richting huis. De hond moest tenslotte ook nog uit en wat dat betreft had ik hem zelf ook niet meer nodig. Ik moest wederom gecontroleerd worden en wilde ook wel heel graag douchen.
Eigenwijs en fit
Mijn ouders moesten dus nog maar even wachten, gelukkig wist ik dat ik ze tot laaaaaaat kon bellen, dus had ook geen haast. De kraamhulp die voor mij die nacht was toegewezen was echt superlief. Ze was nuchter, gezellig en lette goed op me. Ook toen ik zei dat ik ontzettend moest plassen en wilde douchen. Ze stond erop dat ik maar op zo’n zitje ging douchen en ook maar onder de douche moest plassen. Maar eigenwijs en vooral fit als ik was of me voelde, deed ik het op mijn manier. Plassen op de wc en gewoon staand douchen. Dat vond ik nou eenmaal fijner. En die douche, oh dat was echt hemels. Fijn om je weer echt een soort van schoon te voelen. De kraamhulp vroeg regelmatig hoe het met mijn bloedsomloop was, maar ik voelde me gewoon weer prima. Na de 5,5 uur dat mijn lichaam in totaal in de stress had gezeten, had mijn lijf zich wonderbaarlijk goed en snel ‘hersteld’.
Het is ook anders als het de derde is. Je weet wat je kan verwachten. Je weet dat die enorme bloedingen erbij horen, je weet dat je de eerste week gewoon viezig van onderen bent, je weet wat je lichaam heeft moeten doorstaan en wat het aankan en dat jij het aankan.
Honger en ondertussen bellen
Eenmaal gedoucht en wel, vroeg ik de kraamhulp om ‘zacht’ eten. De Zwitserse broodjes zijn over het algemeen zo ontzettend hard en ik wilde gewoon wat zachts eten. Ik had zo’n ontzettende honger! Dus met kwark en nog een bak yoghurt voor mijn neus, Bram slapend in de wieg, belde ik nog een keer mijn ouders op. En deed bij hen nog zes keer mijn verhaal, haha. Daarna was het tijd om mijn schoonmoeder te bellen, die is gelukkig ook altijd tot laat wakker en om mijn zussen en broer te appen. Zus Sanne bleek om 2 uur ook nog wakker en die heb toen ook nog maar gebeld. En zo was het voordat ik het wist 3 uur en mocht Bram weer wat te eten.
De artsen in het ziekenhuis wilden Brams suikerwaardes weten. Daarvoor moest hij 3x voor een voeding geprikt worden. Het zou dan ook betekenen dat we pas aan het eind de dinsdagochtend naar huis mochten. Voor mij was dat geen probleem. Je moet toch opstarten met een baby en dan liever wat rustiger, zodat het voor iedereen duidelijk is hoe en wat. De suikers van Bram waren overigens steeds heel netjes.
Rommelige wissel van kamers
In eerste instantie mocht ik in de kamer blijven waarin ik bevallen was, want het was niet zo druk. Maar nadat Bram gegeten had, werd er besloten om me toch uit de bevalkamer te halen en samen met een andere moeder die graag de volgende dag naar huis wilde, op een kamer te gaan. Ook prima. Die vrouw was ook net bevallen en net als ik van een jongetje, na twee meiden. We hebben dus nog een uur ofzo even van ons af gekletst, voordat we allebei 2 uurtjes een beetje konden slapen. Om half acht ‘s ochtends bleek dat ik alsnog naar de Wochenbett-afdeling moest. Want er werden toch nog meer zwangere vrouwen die dag verwacht en zo konden ze de zorg voor mij, mooi overdragen aan anderen. Ik had geen keus, maar suf is het wel dat je steeds wordt verplaatst. Ik kwam op een kamer met een vrouw die na een keizersnee op vrijdag, die dinsdag naar huis mocht. En hoe lief de kraamhulp die nacht ook was geweest, op de nieuwe afdeling had ik het gevoel dat ik een soort van vergeten werd.
Een beetje aan mijn lot overgelaten
Om 8 uur was het dan tijd voor Bram zijn voeding, maar ik werd met spoed naar de kinderarts gestuurd. Want de kinderartsen waren nu op dat tijdstip op de afdeling en als ik met Bram naar huis wilde, moest hij wel onderzocht zijn. En waar ik alleen nog maar van en naar de wc was gelopen, moest ik ineens echt een heel stuk lopen en daarna ook nog eens superlang staan. Daarbij had ik nog niet ontbeten en eigenlijk nog steeds honger van de dag ervoor. Dus, het voelde allemaal ineens als best wel veel. Tel daarbij op dat ik een kinderarts die ik trof niks zei. Niet eens mijn knappe baby bewonderde, niet aan mij vroeg hoe het ging, maar ze zei helemaal niks. Terwijl de kinderarts die naast haar stond, honderduit kletste tegen de andere moeder over reflexen en weet ik veel wat, stond ik daar maar naast en verbeet me. Tsss.. tuttebel.
Nog meer honger 🙂
Eenmaal terug op mijn kamer stond er gelukkig wel een ontbijtje voor me klaar. Op de Wochenbettafdeling is het normaal dat je zelf je ontbijt in de keuken klaarmaakt. Dus ik was blij dat iemand toch de moeite had genomen om voor mij een kop koffie en brood met beleg, klaar te zetten. Maar Bram moest ook nog steeds eten, dus de kraamhulp stond al klaar bij me om te helpen. “De lactatiekundige komt over een kwartiertje bij je.” zei ze. Met een blik op een slapende Bram, vroeg ik de kraamhulp of ik dan niet eerst kon eten. Want ik had zo’n honger. Gelukkig was dat oke. En tegelijk kon ik de meiden bellen om te vertellen dat ze een broertje hadden gekregen. Het mooiste telefoontje ever! Wat waren ze blij dat alles goed was gegaan en dat er toch echt een broertje was. Stiekem een grote wens van ze. Maar die naam… Ik zag Liza echt denken, wat is Bram nou weer voor een naam? Inmiddels is ze er helemaal aan gewend hoor!
De borstvoedingskundige was een kwartier later voor me aan mijn bed en zoals verwacht kreeg ik Bram in de meest onhandige posities onder mijn oksel geschoven zodat het borstvoeden beter zou gaan. Tsja, dat voeden werd nogal een dingetje. Daarover later meer!
Me, myself & I
Daarna was het eindelijk even tijd voor me, myself and I. Ik had nog steeds berehonger. Ik trilde aan alle kanten. Ik moest gewoon nog meer eten. Ik voelde me gewoon een hongerig monster op jacht naar eten. Maar wilde ik na die twee uur slaap, de rest van de dag nog functioneren dan moest ik me goed voelen. Dus ging ik op jacht naar de keuken. Helemaal aan het eind van de afdeling (mijn kamer was vooraan), vond ik dan een keuken met in alle kastjes wat lekkers te eten! Gewapend met yoghurt, banaan, kaas, koek en kwark en een fles water, kwam ik weer happy terug bij mijn bed en baby.
Eenmaal weer een beetje mens, was het tijd om nog maar eens te douchen. Ik bedacht me nog dat ik dat dikke kraamverband helemaal niet thuis had. Iets met een goede voorbereiding, maar wat bleek; ieder pak verband dat was aangebroken, mocht je mee naar huis nemen. Dus ik nam gewoon een verpakking mee naar huis en vroeg ook gelijk maar om wat extra netbroekjes!
Op naar huis!
Daarna was ik klaar om naar huis te gaan. Al moest ik nog wachten op de laatste prik van Bram en een voeding. Tussendoor kreeg ik een hele map met administratie- en ontslagpapieren mee. Ook moest ik Bram nog in zijn eigen kleertjes aankleden. In het ziekenhuis dragen de kinderen kleertjes van het ziekenhuis. En natuurlijk was het wachten op Floris en de meiden die me op kwamen halen!
Hoewel de meeste vrouwen die ik ben tegenkomen op die Wochenbett-afdeling genoten van de rust die ze hadden om aan hun baby te wennen, was ik vooral blij dat ik naar huis kon. Dit was, zoals verwacht, helemaal niks voor me. Ik wilde in mijn eigen coconnetje kruipen, op mijn eigen wc plassen en in mijn eigen douche douchen, knuffelen en wennen met de meiden aan Bram, slapen in mijn eigen bed, de zorg delen met Floris, lekker mijn eigen eten eten, de baby aan vriendinnen showen en ga zo maar door.
Comments