Afgelopen week hadden wij een oudergesprek met de juf van Eva. Een spannend moment voor mij, want wij zien de juf natuurlijk amper tot nooit omdat we niet aan school staan. Ik weet dat ze wel gewoon kan bellen als er iets aan de hand is en ik kan natuurlijk ook even bellen. Maar hoe Eva het in de klas doet, dat weet ik niet.
Daarbij vind ik het zelf ook lastig soms om om te gaan met de tweetaligheid omdat wij thuis alleen maar Nederlands praten. Vandaag een overzicht over hoe het op de Zwitserse school, nee Kindergarten (ik word gelijk afgestraft als ik school zeg hier), gaat met Eva.
Ik hoor graag hoe jullie zo’n ‘tienminutengesprek’ vinden en of het een beetje overeenkomt met hoe het o.a. in Nederland gaat?
Voor ons gesprek werd twintig minuten uitgetrokken en was midden op de dag. Floris had er vrij voor genomen en dat vond ik ook wel prettig. Thuis toont hij ook wel extreem interesse hoe het op school is en wat ze geleerd heeft, maar dat hij er bij deze belangrijke zaken bij is, is nieuw voor me. Fijn ook wel.
Stress voor het tienminutengesprek
Stiekem was ik best gespannen. Ik weet hoe Eva is, maar is ze ook zo op school? Laat ze niet een hele andere kant van zichzelf zien? Stel je voor dat ze een onbeleefd rotkind is en dat het net lijkt alsof we haar zo opvoeden. Je weet het niet he!
Gelukkig was dit niet het geval. De juf was erg positief over haar, hoewel Eva ook wel degelijk soms een moeilijk kind is. Ze is snel afgeleid, een dromer, leidt anderen graag af, kan niet stilzitten, heeft altijd het grootste woord en roept het antwoord al voordat de vraag gesteld is. Eva staat graag in het middelpunt en dat herkennen we wel (en ik herken dat ook wel een beetje van mezelf). Ze is een hele lieve meid in de klas die met alle kindjes goed op kan schieten.
De juf gaf zichzelf een punt van verbetering, wat ik wel tof vond. Ze zei namelijk dat Eva zo groot is en al zeven lijkt, maar toch echt pas 5 is en op emotioneel vlak je dat echt kunt merken. Eva is, na 2 jongens uit de tweede kleuterklas, de grootste van de kindergarten. Ik snap ook wel dat iemand haar als een ouder kind behandelt. Alleen maar fijn dat de juf dat zelf ook merkt.
Eva blijft Eva
Maar kinderen blijven kinderen en Eva blijft Eva. Ze is snel op haar teentjes getrapt en gaat heel snel de verdediging in. Inclusief slaan. Nou is het slaan iets dat ze hier in Zwitserland heeft geleerd, want de kinderen in de buurt zijn nogal hardhandig. Van mij mag ze niet beginnen met slaan, maar ze mag zich wel weren. Dat ze daarna naar de juf rent, ja dan moet de juf zeggen dat ze heeft teruggeslagen en dat het daarmee klaar is.
Dat ze snel beledigt is, heeft volgens mij ook met het nadeel van de taal te maken. Dat ze nog niet zo snel kan schakelen en dan snel denkt dat ze wat verkeerds of onaardigs zeggen.
De taal
De juf zei ook dat het Zwitserduits inmiddels prima gaat en dat ze zich verbaasd hoe ver Eva is met onder andere het alfabet en andere talen. Wij vinden dat niet meer dan normaal dat ze het alfabet kent, maar schijnbaar is dat hier in Zwitserland niet zo normaal met 5 jaar. Dat Eva in veel talen tot 10 kan tellen en zichzelf Frans aan het leren is, is natuurlijk stiekem ook best cool.
Ze vertelde ook dat Eva heel veel zingt in het Nederlands in de klas en dat de anderen dan vaak zeggen dat ze in het Zwitsers moet zingen of dat het liedje, dat vaak natuurlijk op een bekende melodie gaat, anders gaat. De juf zegt dan dat ze Eva lekker moeten laten zingen in het Nederlands en maar goed moeten luisteren naar wat ze zingt. Toch schattig! Thuis merken we dat ze de Nederlandse liedjes veel vertaalt naar het Duits en dat inmiddels ook veel beter klinkt dan voorheen. Verder hebben we ook besproken dat ze volgend jaar in de tweede kleuterklas extra bijles in de Duitse grammatica krijgt, wat wij alleen maar toejuichen (kan ik aanschuiven?)
Schrijven?
Ik vroeg hoe de juf omgaat met het schijven van letters in de klas. Haar antwoord was duidelijk: daar doen we niks mee en ik corrigeer niks. Dus als Eva wilt schrijven is dat prima, maar het is niet iets dat ze in de kleuterklas ondersteunen. Daarom schrijft ze natuurlijk nog steeds AVE… Zelf vind ik het jammer. Wanneer Eva weer interesse heeft in schrijven, dan gaan wij daar zelf natuurlijk mee verder.
Ik vroeg ook nog of het belangrijk was of we Duitse boeken gaan (voor)lezen met haar om haar woordenschat te vergroten, maar dat was niet nodig.De juf zei dat ze aan de bel trekt wanneer we wat extra kunnen doen, maar het zo eigenlijk prima gaat.
Conclusie
Al met al was ik toch erg blij dat de school Eva ziet zoals ze is, dat Eva zich niet beter voordoet en dat ze ook niet bang is om emoties te laten zien. En ik ben blij met de juf 🙂
Hoewel Eva door haar late instap op de basisschool en het andere systeem wat achterloopt bij kinderen van haar leeftijd in Nederland, denk ik maar zo: ze kent een tweede taal en kan veilig alleen van en naar school lopen (en heel handig ook: richting vriendinnetjes) en dat is ook heel wat. Uiteindelijk leren ze allemaal lezen, schrijven en rekenen… alleen in een ander tempo.
Comments