Ineens was ik moeder. Wat een grap

Afgelopen maandag was Eva veel te laat thuis van de gym. Om half 5 is de gym afgelopen en om 5 uur was ze er nog niet. Gescheiden zijn van haar lukt me wel, maar niet weten waar ze is, wat ze doet en of het goed gaat. Dat vind ik nog wel moeilijk. Dat ik nu zo moeite (oke, wel een heel groot woord) heb met loslaten staat haaks op de eerste nacht die ik als moeder beleefde. Vandaag vertel ik over de bevalling en wat me is bijgebleven en over onze eerste nacht… gescheiden!

Het zijn van die momenten die je je hele leven niet meer vergeet. De eerste momenten als moeder samen met je kleine baby. Eva werd om 20:20 uur geboren op een dinsdag. Al tijdens de laatste weeën, waarvan ik niet had gedacht dat het de laatste zouden zijn, riep ik tegen Floris dat ik zo snel mogelijk mijn moeder wilde bellen. Daar ging ons plannetje om het nog even voor onszelf te houden. Deze belevenis moest ik delen! Niet lang daarna stond mijn familie aan ons bed in het ziekenhuis. Ik wilde zo graag mijn kleine meisje showen!

Ingeleid, maar niet begeleid

Ik werd op dinsdagochtend  in het ziekenhuis verwacht en kreeg een ballon ingebracht. Overigens een ervaring die nog pijnlijker was dan die hele bevalling. Echt! De bevalling ging verder prima. Hoewel ik nog steeds pissig erover kan zijn dat ze me niet gewoon vertelden dat die rugpijnen die ik voelde weeën waren. Dat ze me niet vertelden dat de bevalling in gang gezet was. Dat ze me niet al eerder gecheckt hebben en me om 6 uur toen ik wat tegen de pijn vroeg, ze zeiden dat ik tot de avond moest wachten zodat ik goed zou kunnen slapen. Maar toen het eenmaal bekend was dat ik aan het bevallen was. (lees: toen ik het echt UITSCHREEUWDE van de pijn en wegviel van het slechte ademen, niemand die zei dat ik moest puffen namelijk). Vanaf het moment dat ik wist dat ik ging bevallen, ging het best.

Ik heb een verpleegster aan mijn bed ge-eist en Floris platgeknepen. De persweeën moest ik opvangen omdat er een art bij moest komen omdat de hartslag van het kindje wegviel bij iedere perswee. Duurde dat lang of kort, geen idee. Ik weet wel dat toen die arts daar eenmaal met nog wat mensen aan mijn bed stond. Ze stelden zich voor (hallo – met mijn benen wijd) en daarna schenen ze er eens even een flinke bouwlamp op me. Dag wee. Dag persweeën. Wat een rust.

Wat moest ik daarmee?

Ik kon me fatsoenlijk voorstellen en de dames goed aankijken. Ik weet nog goed dat er één vrouw een enorme baard had! Die mevrouw ga ik van mijn leven niet vergeten. Ze was namelijk ook zo rustig en lief! Na een paar minuten kwamen de persweeën weer terug en nog geen minuut later kreeg ik een tik tegen mijn gezicht en werd er een bloedend kind op me gelegd. Was het nu al voorbij? Dit opschrijven brengt weer een lach op mijn gezicht. Wat wist ik weinig van bevallen. En toen had ik een kind op mijn buik. Sorry, maar wat moest ik daarmee doen?

Ineens was ik moeder en Floris vader. Iets waar we ons niet echt goed op voorbereid hadden. We hadden een naam, dat was al iets (bij Liza hadden we niet eens een naam!). Maar verder? Ik wist niet hoe een kindje moest aankleden. Ik wist niks. Ik wilde alleen maar mijn hele familie bellen (terwijl ik nog met mijn benen wijd lag te wachten op de nageboorte en dat soort dingen). Vriendinnen appen. En mijn baby showen! Belangrijker toen alle handelingen gedaan waren, ik wilde douchen!

Waar Eva was terwijl ik onder de douche stond? Geen idee. Vast bij de verpleegsters, want Floris moest na deze enorm enerverende avond echt even roken buiten. Ik weet nog dat hij niet eerder van mij mocht roken voordat hij een Sultana ophad. Floris en bloed is nooit zo’n goede combinatie (dit keer ging het overigens goed). Eenmaal afgedroogd en aangekleed, kreeg ik Eva bij me. Wat een droppie. Dat kwam uit mij!

Niet lang daarna kwamen mijn ouders, broer en zussen hun kersverse nieuwe kleindochter en nichtje bekijken. Oh wat leuk om haar te showen zo eind van de avond. Maar, na een bevalling is het heel belangrijk om te plassen. Juist. Mijn familie mocht even buiten wachten. Want naar de wc gaan na zo’n bevalling is niet zo charmant natuurlijk. Ik wist echt niet wat normaal was.  Ik heb de zuster nog gevraagd of het wel normaal was dat het zó bloedde?! Hadden ze me dat niet vooraf kunnen vertellen?

Om een uur of elf ging Floris naar huis. Het was tijd om te slapen. Moeder en kind moesten bijkomen. En hoe! De verpleegsters vroegen of ik Eva naast me wilde hebben of dat zij ‘s nachts op haar moesten letten. Ik bedacht dat dit misschien wel de laatste fatsoenlijke nacht slaap was. Want met zo’n baby naast me, zou ik geen seconde meer slapen. Daarom heb ik de eerste nacht van Eva’s leven heel bewust haar niet bij me gehad. Een beslissing die ik natuurlijk nu nooit meer zou maken, maar wel een beslissing waar ik nu nog heel goed mee kan leven. Natuurlijk sliep ik niet veel die nacht, maar ik ben in ieder geval niet wakker gebleven zoals ik dat anders wel was geweest.

Gelukkig werd ik de dag daarop wel echt moeder. Moeder van een meisje dat ik nooit meer alleen wil laten en anders geen moment rustig op mijn stoel zit 😉

Was jij wel gelijk ‘moeder’ na de geboorte van de eerste?