Met de geboorte van je kinderen, komt ook angst om de hoek kijken. De angst om je kind(eren) te verliezen. De angst dat je kind ziek wordt, misschien wel ernstig ziek wordt. De angst dat ze zich bezeren. De angst dat ze er ineens tussenuit piepen. De angst dat ze misschien wel meegenomen worden. De angst dat ze dingen zien, die ze nog lang niet horen te zien. De angst om pesterijen, de angst om pijn. De angst om de wereld. De angst voor het onbekende.
De angst om je kind. De angst of je het wel goed doet en of jij je kind wel alles kunt geven wat ze nodig hebben.
Hoe vaak wil ik een buitenspelende Eva niet even bellen om te vragen waar ze is. Of ze thuis komt eten. Hoe vaak wil ik niet controleren of ze het wel goed gaat? Had ik maar gewoon een klein cameraatje om haar te kunnen behoeden voor wat gaat komen. Kon ik maar een chip inbrengen, zodat ik altijd kon zien waar ze was. Een horloge om haar pols binden dat piept als het eten klaar staat en mij laat zien waar ze is.
Hoe deed mijn moeder dat toch?
Mijn moeder had vier kinderen en die gingen allemaal buitenspelen, liepen allemaal naar school, gingen spelen bij vriendjes en vriendinnetjes. Ze hadden de vaste telefoon om mensen te bereiken en was je niet thuis, dan niet. We moesten om half 6 thuis zijn en werd dat later, dan mochten we ‘s avonds niet naar buiten. Het leven was voor ons simpel, maar voor mijn moeder?
Hoe deed mijn moeder het toen ik gewoon op stap ging en niet om half twee thuiskwam, maar om drie uur? Hoe deed mijn moeder dat toen ik gewoon met wat jongens de auto instapte om in Antwerpen te gaan stappen? Of wist ze dat toen niet? Ik weet in ieder geveal dat mijn moeder er altijd, zo nieuwsgierig als ze is, stond te wachten op mijn verhalen. En mij het idee gaf dat ze me vertrouwde.
Loslaten
Loslaten. Je kinderen zo opvoeden zoals mijn moeder mij opgevoed heeft. Ik heb nooit vreselijk stomme dingen gedaan en ik kan met een heel goed gevoel (nee, noem dat maar een fantastisch gevoel) op mijn jeugd terugkijken. Dat hoop ik ook dat die kleine rakkers van mij over 25 jaar doen. Dus ik geef ze het vertrouwen en stel daarbij grenzen. Grenzen die die twee, ja allebei, heel hard nodig hebben. Maar dat vertrouwen ook, allebei.
Je kunt de wereld aan. Ik help je alleen, totdat je oud genoeg bent.
Soms vraag ik me ook wel eens af hoe ze het deed. Maar eigenlijk deed ik ook niet veel wat ik niet mocht. Ik werd redelijk vrij opgevoed en had daardoor nauwelijks het gevoel die grenzen over te gaan. Vond ik veel te eng haha. Ik was maar een stil en verlegen meisje 😉
Maar ik maak me er ook wel eens druk om als ik naar Luuk kijk. Hoe moet dat nou? Dat loslaten..? Ik zou het echt niet weten. Ik krijg al buikpijn als ik eraan denk dat ik hem volgend jaar naar de peuterspeelzaal wil laten gaan 😉 Gelukkig duurt dat nog een jaar 😉
Oja, die eerste keer peuterspeelzaal! En dan laat je hem achter waar iemand op hem let. Waar iemand jou kan vertellen wat hij allemaal doet. Het wordt nog erger 🙂
Neeeeeeeeeee
Wat jij nu schrijft, zei je moeder zo,n 35 jaar geleden. Bezorgdheid hoort erbij, dat houdt je alert. Want voorzichtigheid is altijd geboden. De tijd is nu ook wat verhard. Maar je stukje is een compliment voor je moeder. Ik denk, dat jij het geweldig doet!!
Een dik compliment voor mijn moeder!
Zodra je moeder bent, begint de verantwoordelijkheid, dus ook je soms angstig voelen. Maar je vertrouwen geven, dat is het belangrijkst. Dat heb ik jullie gegeven. En dat ik niet alles geweten heb.., ach, ik kwam er meestal toch wel achter.., confronteerde jullie er niet meteen mee, maar wat later… En dan die gezichten van jullie, hoe weet ze dat nou weer!!!
Ik ben heel blij met je compliment, maar wakker bleef ik, totdat ik de sleutel in het slot hoorde. En nieuwsgierig als ik was, even vragen hoe het geweest was..
kus!
Ik snap nu ook niet hoe ouders dat doen met meer dan één kind en die dan ook nog jonge kinderen hebben die graag weglopen. Ik heb één kind, die altijd op maximaal 40 cm van mij staat en ik dat vind ik goed te doen. Als ze straks (zelf) gaat fietsen vind ik het al doodeng 😉
Daarom wilde ik ook geen kinderen snel op elkaar. Dat zou Ãk helemaal niet aan kunnen! hahaha
Mooi stukje! Ik moet dat ook nog eens gaan leren, dat loslaten! Hopelijk gaat het een beetje vanzelf 🙂
Een mooi stukje. En wat een liefde straalt er vanuit. Liefde voor je kinderen, liefde voor je moeder. En wat heerlijk dat je zo gelukkig terugkijkt. Daar maak je je moeder vast blij mee, met zo’n mooi compliment. Met dat mee lukt het jou vast ook om op de juiste momenten los te laten of juist vast te houden