Marieke van Babyshopathome schreef een paar maanden geleden een brief aan zichzelf. Het werd één van de best gelezen blogs van 2014. Zo persoonlijk en zo indrukwekkend. Ik ben blij dat ik hem mocht plaatsen. Marieke stond toen aan de vooravond van haar revalidatie. Deze is inmiddels voorbij en bracht niet het gewenste resultaat. Haar brief aan zichzelf is dan ook hartverscheurend. Wat hoop ik voor Marieke dat 2015 wel haar jaar wordt en dat ze volgend jaar kerst wel kan dansen en springen. Voor nu zijn het de kleine stapjes die tellen, maar wat ze daarvoor moet doorstaan is letterlijk en figuurlijk erg pijnlijk. Lieve Marieke, want dat ben je, ontzettend bedankt dat ik je tweede brief ook mag plaatsen. x

Lieve of toch maar beste ik?!

Want om nou te zeggen dat ik mezelf op dit moment zo lief vind??? Nee!!! Teleurgesteld en verdrietig en waarom? Ik kan er toch ook niets aan doen? En toch is het zo.

Begin augustus mocht ik eindelijk beginnen met revalideren. Eindelijk!!! Op naar een nieuwe start met een nieuwe ik. Ik die minder moe zou zijn, minder pijn zou hebben, geaccepteerd zou hebben en weer volop ritme zou hebben. Ik die in november heel dicht bij de oude ik zou zijn. Ik die samen met m’n 2 grote geliefden dansend en springend op vakantie zou gaan met de Kerst om het aparte jaar te afsluiten en knallend het nieuwe jaar ingaan ons jaar met een “nieuwe” geaccepteerde ik die alles weer kan doen, oké tot op een bepaalde hoogte, en d’r plannen weer kan oppakken.

Maar waar is die ik meneer de kerstman? Waar is de goedlachse dansende kletsende ik gebleven? Kan ze nergens vinden!!

Dat het pittig zou worden de revalidatie periode dat wisten we. Het was heeeeel pittig! Steeds meer last krijgen maar niet mocht aanstellen want er moest een knop om, het hoort erbij het is de man met de hamer, het is een angst daar moet je overheen zetten je benen gaan heus niet weer uit vallen… Maar meneer het klopt niet! Het lijkt wel of er iets geblokkeerd zit in m’n rug. Nee dat kan niet! Steeds koude benen of juist hele warme benen dat kan toch niet nu ik zoveel aan het bewegen ben? Dan moet de doorbloeding toch goed zijn?! Want het leek wel of ik op een of andere sportschool zat en er een zweep achter me stond. Waarom ontploffen m’n benen voor me gevoel als ze heel warm en dik zijn en wordt er met scherpe messen ingestoken als ze koud zijn??? Zit dat ook tussen me oren??? Kreeg er maar geen antwoord op.

Niet alleen conditie en acceptatie maar ook grenzen aangeven hoorde bij het revalideren. Maar krijg je daar de kans wel voor??? Nee!! Zo kon ik op een onderdeel gewoon echt niet verder. Het ging niet echt niet! Het deed zoveel pijn. Door het geen wat er vorig jaar is gebeurd wilde ik voor mezelf opkomen het is MIJN lichaam!!!! Verschrikkelijk dat ze geen antwoord konden geven op die 2 vragen maar stiekiem hoopte ik gewoon dat ze gelijk hadden. Dat ik door moest gaan en dat dan alles weer normaal zou worden. Maar dat sport onderdeel werd hem niet. De hometrainer stond zooo onwijs zwaar ik kan het niet. Ik stopte ermee en weet je ik moest een joker inleveren! Want ik ben gestopt terwijl ik door moest gaan wat mijn lichaam niet kon. Nu heb ik een strafpunt terwijl ik voor mezelf opkomt. Te bizar!

Gelukkig is het strafkamp al iets meer dan 1,5 maand voorbij met als resultaat…. Ik ben mezelf nog verder kwijt geraakt.

De hoop dat ik weer dicht bij mezelf zou komen en weer dingen kan doen zoals ik wil klopte niet. Wat heeft de revalidatie mij gebracht? Niets! Ik ben zelfs nog verder dan waar ik begon. Ik vrat mezelf helemaal op van binnen en wil dat niet! Zoveel riepen steeds ga toch is naar een osteopaat!!! Oké…. Ik ben er helemaal niet van maar kom maar op.

Een paar dagen na het maken van de afspraak stond ik daar in m’n ondergoed. Totaal onvoorbereid (lees: geen compleet lingeriesetje maar een of andere drukke boxershort, die al een jaar of 5 in de kast ligt en alleen aantrek als alles in de was zit, met een zwarte bh en laat ik het maar niet over m’n ongeschoren benen hebben die al een klein wintervachtje kregen, gelukkig is het begin december en nog geen maart). Wat zal ze gedacht hebben…. Gelukkig was het een ze!!!!!!! Maar ik was er heen gegaan met de gedachte dat de intake een klets uurtje zou zijn. Dat was het dus niet. Na een paar minuten mocht ik al uitkleden en op tafel gaan liggen ze wilde zelf op onderzoek uitgaan. Klinkt spannend maar ook fijn.

Al snel keek ze me aan. Jullie konden denk niet makkelijk kinderen krijgen? Uhm nee…. Geen “normale” menstruatie? Uhm nee…. Last van je darmen? Uhm jaaa. Jeetje zeg er zit gewoon een hele blokkade in je rug… Oké. En je doorbloeding naar je benen is ook niet goed… Duuuhh! Uh wat zeg je nou?

Zegt er nu iemand dat gene wat ik al een jaar roept??? Of droom ik nu??

De dag daarna moest ik naar de revalidatie arts om alles af te sluiten. De beste man begint dat alles goed is gegaan en dus klaar ben. Manlief zou het woord doen maar opeens gooide ik alles zelf eruit. Met een excuus gingen we de deur uit. Ze hadden eerder moeten stoppen en door moeten sturen maar een vaat chirurg. Via de huisarts kon ik alsnog een doorverwijzing halen.

Pfff hoeveel moet een mens aan kunnen? Nadeel ook nog dat ik een vrouw bent en geen man. Die kan alleen maar denken het komt goed, hou moed!!! Waarom schiet die gedachte alleen maar af en toe voorbij en denkt ze daarna weer verder?

Huhuh! Ik zou voor mezelf opkomen weet je nog, daar heb ik zo m’n stinkende best voor gedaan maar moest niet aanstellen… Zeiden ze vorig jaar ook weet je nog! En weeeer had ik gelijk. Nu ga en blijf ik hameren het is mijn lichaam!!! MIJN lichaam die er ook moet zijn voor m’n 2 mannen.

Bellend met de huisarts krijg ik te horen dat ik langs moet komen voor de doorverwijzing. Normaal hoeft dat nooit want kan je ophalen. Geld klopperij!!! Ik heb geen tijd en vooral zonde van m’n energie. Er wordt een triest spelletje gespeeld kom ik niet langs krijg ik niets…. Klinkt als ga direct naar de gevangenis en ga niet langs start(Monopolie). Ik raap de woede bij elkaar en ga naar de huisarts. Kom binnen en krijg de vraag waar kan ik je mee helpen. Stomste vraag ever want weet ze dondersgoed. Ik kom voor de doorverwijzing kutwijf! Oh nee dat laatste hield ik voor mezelf. Die krijg je niet. Boem bats klap duw stoot…. Uhh wat???? Die krijg je niet want dan zet ik mezelf voor lul want er is niets. Kan iedereen wel doorverwijzen… Uhhhh. M’n hart brak of zeg maar gerust dat het scheurde in 100.000 stukjes en misschien nog wel meer. Met veel pijn en moeite kreeg ik de doorverwijzing mee.

De afspraak is gemaakt voor in januari. Ben bang om te gaan. Zal ze gelijk hebben? Dan sta ik gewoon voor lul!! Maar de osteopaat heeft het toch ook bevestigd? Ik voel me kleiner en kleiner worden.

Lieve Kerstman, de eerste Kerstdag is voorbij. We hadden zo gehoopt dat we deze dagen weer konden lachen, springen, rennen en gek doen. Mag ik de partner zijn die ik wil zijn? De mama zijn die ik wil zijn? Asjeblieft? Meer heb ik niet nodig! Ik hoef geen armband, ketting, nieuwe waterkoker, strijkijzer, schoenen of een nieuwe fiets. Ik wil alleen maar een goeie partner en mama zijn met een brede lach in plaats van de tranen.

Nog even en dan gaat de nieuwe webshop online. De naam is zooo mooi! Zo kloppend!!! Nu op 2e Kerstdag ga ik met die gedachte weer verder. Wees gelukkig met de kleine dingen want je weet zelf hoe mooi het kan zijn. De mooie roosjes op tafel met glitters er overheen gestrooid speciaal voor de kerst, de mooie glimmende oogjes van de kleine man bij het zien van de vogel in de lucht, een stralende partner als je totaal onverwachts een kusje op z’n wang geeft. Ga daar van genieten!!! Er zijn zoveel kleine dingen die je zo gelukkig kunnen maken en daar heb je alleen maar jezelf en je geliefden voor nodig! Geniet, pak de lach uit de vriezer en zet hem terug op je gezicht. Onder de naam van de website komt te staan “voor jou voor mij voor ons allebei”. Dat is waar je het voor doet!

Ga genieten lieve ik, je doet het goed en we komen er wel op welke manier dan ook met eventuele aanpassingen maar het komt goed.

Trek je mooie jurkje aan, een laag poeder op je gezicht, ogen in de make up en straal. Laat zien dat je ook gelukkig kan zijn, dat ben je heus want dat heb je pas nog moeten opschrijven voor een opdracht, als je gezondheid niet meezit. Er is zooooveel meer.

Geniet, dans en lach!

Fijne 2e Kerstdag!

Kus, ik!

Show Full Content
Previous Persoonlijk | Hoe was onze kerstweek?
Next Deze tien dingen wist jij vast nog niet over Frozen

18 thoughts on “Lieve ik. Marieke’s tweede brief aan zichzelf

  1. Wauw wat heb ik een groot respect voor je dappere woorden hier. Wat ben je knap voor jezelf aan het opkomen. Ik hoop oprecht dat 2015 jou heel veel vooruitgang mag bieden. En wat goed dat je toch probeert te genieten van de kleine dingen. Dikke knuffel en heel veel succes met je webshop! Ben benieuwd naar de nieuwe naam. (Twitter Natasja79v)

    1. Dankjewel!! Heel lief en genieten van de kleine dingen probeer ik zeker niet te vergeten. Nog een paar daagjes! 1 januari wordt de naam bekend gemaakt en 16 januari gaat de shop online. Ga maar vast sparen 😉 Er komt zoveel leuks. Groetjes Marieke

  2. Wauw wat prachtig geschreven! Ongelooflijk veel respect voor je meis en luister naar jezelf! Alleen jij weet beter en alleen jij kent je lichaam als geen ander.

  3. Lieve Marieke, wat een verhaal, en wat sta je er sterk in zeg, echt super! Ik hoop echt voor je dat je er snel weer bovenop komt en dat je vanaf volgend jaar weer volop kunt dansen en springen 🙂 xxx Ida

  4. Ik vind het stoer hoe je je voor jezelf opkomt. Maar het komt mij zo bekend voor! Zo erg :(, ik heb tot 2x toe revalidatie moeten krijgen. Na mijn ongeluk en met mijn fibromyalgie.
    En in het nieuwe jaar kan ik weer, heb nu zoveel verergerde klachten.

    Oh ik zou je zo graag een dikke knuffel willen geven. Sinds de nieuwe zorgsysteem lijkt het wel of bijna niemand meer luistert en je ze alleen maar tot last bent.

    1. Ik kan niet wachten!! Ben heel benieuwd hoe en wat er gaat gebeuren. Zal jullie na die tijd nog op de hoogte brengen. Dankjewel voor je berichtje.

  5. Lieve Marieke, van je moeder had ik al iets over je weg naar je gezondheid gehoord. Maar ik zit met tranen in mijn ogen. Heb zo met je te doen. Ik hoop zo ontzettend dat het bezoek aan de vaatchirurg je iets oplevert. Heel veel sterkte, xx Jeannette

    1. Ahh wat een super lief berichtje, dankjewel! We gaan ervoor en hopelijk heeft m’n moeder ook rust volgend jaar en hoeft ze niet steeds weer te helpen. Ik weet dat ze het doet omdat het niet anders kan maar toch wil ik het niet want doe het veel liever zelf en wil d’r niet tot last zijn. Je hoort het wel. xx

  6. lieve marieke
    Wat goed dat je dit weer op “papier”zet Ik denk dat meer mensen (dan je misschien denkt) zich herkennen in je verhaal. Ik hoor namelijk veel overeenkomsten met anderen die ik ken.
    Goed dat je naar de osteopaat bent gegaan, en dat je op je strepen hebt gestaan,. Het kost misschien veel energie, maar is wel goed.
    Ik kan alleen maar hopen en duimen dat je in 2015 gelijk krijgt van de vaatchirurg. Dat ze je kunnen helpen. En dat je in 2015 kan zijn wie je wilt zijn, wie je hoort te zijn!
    Ik denk aan je!
    liefs Thea

    1. Dankjewel lieve Thea! Dat het voor ons samen met een mooi jaar mag gaan worden. En hoop zeker dat ik hier door ook mensen leer kennen die het herkennen of in het zelfde schuitje zitten. Tot nu toe helaas nog niet maar wie weet.

Laat hier je reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Close
Close