Mooi vies… is het nieuwe schoon

Pittig dagje. Zucht. Steun. Piep. Krak. Geluiden die moeders wel vaker maken. Zenuwen die nog net een stukje strakker opspannen bij wederom een ‘mahahahahaaaaam’. Gelukkig valt daar altijd iets aan te doen.

Bos. Ik ben blij dat mijn kinderen en ik eigenlijk zo simpel in elkaar steken. We stappen op de fiets of in de auto en duiken een willekeurig bos in. Zo ook vandaag. We waren allemaal moe. En er was nog een aanzienlijk stuk dag over, dus we moesten iéts. In een mum van tijd stonden we met onze voeten op zachte grond en keilden steentjes in een krozig slootje.

Speeltuin

Ook in gebiedjes waar we wel vaker komen, wordt de verbeeldingszin van kleine mensjes aangewakkerd. Ik verbaas me er wel eens over dat ze altijd weer nieuwe dingen verzinnen. Met de meest simpele materialen. Deze keer sleepten we stokken achter ons aan om sporen te trekken. En diezelfde stokken werden na een kilometertje getransformeerd tot drumstokken. Het drumstel stond al klaar: een boom met drie uitschieters. En een grote eik was de bas.

Hop hop hop hop hop

In het gebied waar wij de hoofden even leeg lieten waaien, huizen nogal wat konijnen. Deze keer liepen er heel wat hondenbezitters rond, dus de konijnen bedachten zich wel tien keer voor ze zich lieten zien. We vonden alleen konijnenpluisjes. Teleurgestelde kinderen? Helemaal niet. Mijn dochter riep opgewekt: ‘Dan spelen wij toch de konijnen?’ waarop twee instemmende ja-knikkende koppetjes van broer en broertje volgden. Kilometertje konijntje spelen. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. In elk gat gingen ze een poosje zitten. Handjes op knietjes, beetje snuffelen en dan roepen: ‘Ik ben konijntje Kittie!’. Tussen de holletjes werd driftig ge-konijn-hopt, dus na een poosje waren ze Konijntjes Bekaf.

Elfjes

Ik vind het doorgaans een klein beetje leuk om verhalen te bedenken. En daar geniet mijn kroost van mee. Zo weten wij dat er in elke boom met een gat een elfenwereldje huist. Ja. Dat weet niet iedereen. Moet ook niet, want dan staan er straks drommen mensen om die bomen. Te roepen. En te schreeuwen. Al die elfjes overspannen. Dus dat houden we een beetje geheim. Wij vonden wel een boom of drie/vier met een heel plausibel elfenholletje, dus daar werden en passant verhaaltjes en geheimpjes naar binnen verteld en kleine cadeautjes afgegeven. Je kunt namelijk nooit een elfenboom passeren zonder presentje. Nooit vergeten. Dan krijg je ‘s nachts problemen.

Soup de la forêst

Oui. Omgezaagde bomen zijn prachtige verzamelaars. Ze verzamelen nootjes, schilletjes, blaadjes, veel zand, nog meer blaadjes en een hele berg andere bosdingetjes. En als je dan nog steeds je drumstokken bij je hebt, maak je daar pollepels van en heb je een uitstekend pannetje met soep om in te roeren. Over fantasie en buiten gesproken. Na het elfenfluisterdingetje en het soepje roeren waren de batterijen alweer behoorlijk opgeladen en dan is er niets beter dan een lang pad dat je weer het bos uit leidt. Want pad + ruimte is synoniem aan rénnen! En dat vinden eigenlijk alle kindjes lekker! Links. Rechts. Vooruit. Achteruit. Vooral met elkaar. En als het maar goed hard kan. Geen auto’s of fietsen waar ze onder kunnen komen, geen eindpunt en geen bezorgde mama’s achter hun vodden. Perfect om het bosje mee af te sluiten.

Mooi vies… is het nieuwe schoon

Als we thuis komen, zijn we moe en voldaan. Voor mij hebben de drie kindjes nog een heerlijk cadeautje meegenomen. Een paar zaligzwarte voeten. Ik kijk ernaar en betrap mezelf op een glimlach. Die iets groter wordt als ik op mijn (ooit schone) vloer een lange rij voetafdrukjes zie. Mooi vies is het nieuwe schoon.