Uitgeblust van een drie-uur-durig kinderfeestje hing ik buiten aan de tafel met een biertje in mijn hand. Wat was ik daar aan toe! Het kinderfeestje was intensief, Eva vond het ‘streng’ en na alle voorbereidingen van die dag, was ik doodop. Even een moment van rust voordat eventueel ander bezoek nog op de stoep zou staan. Op bezoek van de politieagent had ik echter niet gerekend!
We hebben redelijk vaak mensen van de gemeente die onze oprit oprijden om het een en ander te controleren met het beekje naast ons huis. Deze controle is nodig en we zijn het dan ook wel gewend dat er vreemde auto’s de oprit oprijden. Maar een politiewagen had ik hier nog niet gezien. Ik schrok me dood, wat moest die politieagent nou weer? Natuurlijk zocht ik direct de reden van zijn bezoek bij mij. Wat hebben wij op het kinderfeestje verkeerd gedaan? Heeft een buurvrouw geklaagd dat we te vroeg herrie hadden gemaakt – in Zwitserland houden ze zich natuurlijk goed aan de ruhezeit. Tussen 12 en 13 uur mag men bijvoorbeeld niet grasmaaien en houden ze ze zich aan de rusttijd. Ik bedacht me snel wanneer we dan Bodehöckli (soort stoelendans) deden en keiharde muziek aanhadden, maar dat was echt na 13 uur. Ik riep Floris snel naar beneden, dit wilde ik niet alleen doen. En met gezonde spanning liep ik naar de agent toe.
‘Hoi’ zei de agent en hij noemde een naam. Wat een geluk. Hij kwam helemaal niet voor ons. Hij was verkeerd. Hier woont niemand die zo heet! Wat was ik opgelucht. Dus ik vertelde hem dat hij dan verkeerd was. ‘Nee, zo heet ik’ was zijn antwoord. Oh shit. Hoe kan ik dat nou weten? Normaal geeft men toch eerst een hand?
De agent vertelde de reden voor zijn komst. Het had gelukkig niks met ons te maken. Helemaal niks. Wat een opluchting! Hij vroeg ons naar onze mening over een ruzie die heeft plaatsgevonden een paar maanden geleden. Floris en ik konden daar gelukkig over praten en hadden dezelfde mening. De agent vroeg of ik ons verhaal wilde onderschrijven op het bureau volgende week. Natuurlijk kan ik dit. Goh, ik doe natuurlijk alles, zolang ik niet de schuldige ben 😉
Ik vertelde hem dat ik wel een beetje geschrokken was van zijn komst, omdat we net een kinderfeestje gehad hadden en ik bang was dat de kinderen misschien te luidruchtig waren geweest. Daarop moest de agent hard lachen en zei dat ze voor dat soort dingen niet langs zouden komen 🙂
Overigens moest ik ook zo lachen om de reactie van mijn zus toen ik het verhaal vertelde: “Nou, wees maar een echte Zwitser: lekker neutraal blijven!” ?
beeld: Zwitserse politie via Shutterstock
Hahaha gelukkig viel het allemaal mee. Ik voel me ool altijd schuldig zodra ik politie zie. Reed ik te hard? Is mijn rijbewijs verlopen? Herkenbaar.