Als het mooi weer is, ontkomen we er niet aan. De Foppenplas. Midden in het Westland, tussen de kassen, vlieten, vaarten en rietkragen ligt de populairste plas van Zuid-Holland. Ik ben weer op bezoek in het Westlandse en met vijf kinderen zetten we koers naar de Duifpolder. Langs de Kwakelweg liggen voor mij bekende zeilbootjes in de zon. Minuutje nostalgie. Aan het einde van de weg rennen de kinderen al richting steiger om te kijken of het veerpontje er aankomt.
Bommetjes van de brug
Heel in de verte zien we hem varen. De hele dag doet het pontje rondjes om dorstige fietsers, wandelaars en groepjes enthousiaste kinderen richting versnaperingen in het Jachthuis te brengen of een poosje over de plas te laten dobberen. Het pontje doet er nog wel een poosje over om bij ons te komen, dus we kijken even lekker om ons heen. Genoeg te zien. Het mooiste is vlakbij: op de Kwakelbrug staan een paar uit de kluiten gewassen tienerwestlanders in hun zwembroek. Ze klimmen behendig over het randje. ‘Mam! Mam! Gaan ze nou in het water springen? Je kan toch niet van de brug afspringen? Mam?’ Ik grinnik. ‘Lieffie. Ik denk heus dat ze zo allemaal het water in gaan.’ Ik krijg een opgewonden blik toegeworpen. En daar gaat de eerste. En de tweede. En ook nummer drie tot en met zes duiken van het bruggetje af, zo de plas in. Geweldig! En koud, dus dat betekent hard zwemmen naar het veel te kleine bootje met vrienden dat een stukje verderop ligt te wachten. Kinders kijken met grote ogen naar dit typische Westland-spektakel.
Lesje planten en beestjes
Daar is de pont. Voor 30 cent kopen we voor iedereen een prachtig, ouderwets kaartje. Neas laat zich aan de achterzijde van de pont op de grond zakken en is meteen verknocht aan de luid brommende dieselmotor. De rest steekt de neus in de wind, zoekt ganzen, meerkoeten, kattenstaartjes en krijgt van oma een lesje weidevogels.
Smullen.
Onderweg komen we niet alleen vogels en planten tegen, maar ook een heleboel zeil- en bierboten. Schouwspellen zijn het. 20 Westlanders op een platte boot met in het midden genoeg bier om vijf jaar drooglegging te kunnen overleven. Ik weet dat ze dat niet gaan halen. Vijf uur komt meer in de buurt. Of dat nou opvoedkundig verantwoord is, weet ik niet, maar de kindjes kunnen wel lachen om al die lallende kerels, en ze varen vlot voorbij. Hoort ook bij het leven, denk ik dan maar. Ik ben ertussen opgegroeid en met mij is het ook goedgekomen.
Langs de waterkant
We meren aan bij de steiger van de Broekpolder (er zijn nogal wat polders daar, klopt) en daar wordt een deel van de opvarenden gedropt en wat nieuwe aanwas binnengehaald. Dan begint de dieselmotor opnieuw luid te brommen – tot groot genoegen van mijn kleinste telg – en we varen terug richting ‘onze’ steiger. We doen maar één rondje deze keer (vijf sippe gezichten) en ploffen als we van de boot afstappen nog even langs de waterkant in het gras. Daar maken we onze bekers drinken soldaat. Heerlijk. Ik zou de hele dag picknicken als het kon. Twee grote stenen zijn prachtig klim-speelgoed, het gras is een prima kleedje en er kriebelen genoeg kleine beestjes rond die de aandacht trekken. Ik kan er wel van genieten hoe anders kinderen de wereld zien. Voor de volwassenen onder ons was het rondje veerpont waar we voor kwamen. Maar de kinderen stappen af en zien om de plas zoveel dingen die ze nog even willen ontdekken. Ik hoop dat ze nog lang niet volwassen worden.
Kijk op buitenhelden.nl voor nog meer buitenspeelinspiratie
Comments