We hebben allemaal ons eigen verhaal. We hebben allemaal zo onze eigen motivatie. Maar 1 ding is zeker, we hebben elkaar gevonden in het hardlopen en gaan mét elkaar de Bodensee Frauenlauf in Bregenz lopen. In deze Frauenlauf serie leer je ons allemaal kennen! Vandaag vertelt Annemarie haar verhaal. Ze kwam van ver, heel ver en zie haar nu eens!! Wat een prestatie.
You need a certain amount of suffering before you are willing to change
Daar stond ik dan, met mijn baby van 5 weken oud, mijn goede baan op moeten zeggen omdat ik nu in mijn eentje voor mijn kind moest zorgen, en dus de uitkering aan moest vragen. Wat een dieptepunt in mijn leven.
En dat is vragen om problemen. En die werden door de huisarts dus ook met gemak gediagnosticeerd: post natale depressie werd na een jaar hergediagnosticeerd tot klinische depressie met angst aanvallen. “Hier hebt u een verwijzing naar een counsellor. Goed voor uzelf zorgen, want dat is goed voor het kind en zorg dat u wat gaat sporten ofzo.”
Continue gevecht met mezelf
Dat was het begin van een zeer interessant aantal jaren. De counselling hielp tot op zekere hoogte. De pillen die me geadviseerd warden, sloeg ik af want ik wilde het risico niet nemen dat het via de borstvoeding bij mijn kind terecht kwam. Het goed voor mezelf zorgen…. Nouja, niet dus. Het sporten? Hmm, ja, tsja, wat zal ik daar eens van zeggen?! Dat werd een continue gevecht met mezelf.
De behoefte om te bewegen, er even uit te zijn, en even mijn lijf te voelen, was er altijd wel. Toen mijn kind nog heel klein was, liep ik meerdere keren per week met hem in de wandelwagen. Langs de weg, in het park, langs de kust, etc. Dat beurde me op, verfriste mijn hoofd, maakte dus inderdaad die serotonine aan waar iedereen het altijd over heeft. Maar zodra mijn kind kon lopen, was het gedaan met de wandelwagen-wandelingen, en was ik terug bij af.
Yoga dan maar? Dat kon ik doen via youtube, in de avonden als mijn zoon al sliep. Dat ging fijn, maar na les 16 kwam ook daar de klad in. Pilates dan? Daar had ik nog een dvd van liggen. Maar mijn conditie was in de jaren zo verslechterd dat ik het niet kon verkroppen dat ik niet eens meer de beginners dvd kon doen, en dus ook dat werd zorgvuldig weer opgeruimd. Oefeningen voor specifieke spiergroepen die ik van het internet had gehaald, ja, zeker, een dag of 6, en dan werd dat ook niet meer herhaald. Zwemmen in het meer hier in de buurt? Ja maar niet met slecht weer en man, wat was dat water koud. Ik geloof dat ik dat maar 1x heb geprobeerd.
Keer op keer kwam de klad erin, en keer op keer was dat verbonden aan de depressie, aan de overtuiging dat ik het toch niet kon, dat ik niet goed genoeg was, en het “wat heeft het allemaal voor zin”. Daarbij was er altijd het argument van “ik ben te moe”, “er is te veel te doen”, “ik doe het morgen wel”.
“it takes a certain amount of suffering…”
De depressie veranderde. Redelijk stabiele tijden wisselden zich af met heel diepe dalen, waarin ik mezelf meer en meer isoleerde en waarin het lastiger en lastiger werd om het nut van mijn leven in te blijven zien. De grilligheid van die dips ontnamen me de hoop dat ik hier ooit nog uit zou komen, en de angst voor ‘wanneer is die volgende dip’ groeide gestaag.
En toen daar vorig jaar een stevige aanval van hartkloppingen overheen kwam, was voor mij de maat vol.
Ik had genoeg. Het was tijd om de controle over mijn leven weer in eigen hand te nemen. Geen ruimte meer voor het slachtoffer. Geen ruimte meer voor de slons. Geen tolerantie meer voor de zeurkous in mij. Mijn kind verdient een gave moeder. Hij heeft er maar 1. En als ik het niet voor mezelf kan doen, dan kan ik het wel voor mijn kind. Ik begreep dat kiezen voor mijn kind, automatisch betekende dat ik dus dan moest kiezen voor mezelf. Hij is niks zonder mij. En ik ben niks zonder hem. Maar om het voor hem te doen, en niet in de eerste plaats voor mezelf, was meer motiverend dan te besluiten het voor mezelf te doen.
Dus ik begon weer (voor de zoveelste keer) te werken aan mezelf via voeding en natuurgeneeskunde. En er moest en zou wat aan mijn conditie gedaan moeten worden. Er was altijd iets wat me aangetrokken heeft aan hardlopen. De cadans, het gemak waarmee duurlopers bewegen kunnen, het monotone, meditatieve bijna, van de beweging. En vooral: het kost niks behalve de investering in een paar schoenen. En ik kon mijn oppashond meenemen, zij moest 8kg kwijt om haar heupen te ontlasten. En mijn zoon kon mee fietsen als hij wilde. En daarmee was een nieuwe fase begonnen.
Hardloopgroepje via Facebook
En toen kwam daar een hardloop groepje op facebook. Moeders die ik kende, van over de hele wereld, die in Bregenz wilden gaan hardlopen, en elkaar wilden supporten met hun trainingen daarvoor. Ik meldde me aan voor dit groepje. Naar Bregenz komen kan ik niet, dat is veel te ver weg, maar samen trainen leek me wel wat. Die schop onder de kont had ik wel nodig, want ik wist van mezelf dat op den (korte) duur de klad er wel weer in zou komen.
Dit groepje bijzondere dames, helpt me, stimuleert me, motiveert me, acceteert me, en complimenteert me. Ze delen artikelen, en tips en truuks. En hebben me aan een hardloop app gekregen dus ik ben er nu ook zo eentje die met oordoppies in loopt!
Mijn lijf geeft inmiddels aan wanneer er gelopen moet worden. En mijn kop, die zo veel Jaren mijn leven gedomineerd heeft en me in die donkere kuil heeft laten zitten, doet wat mijn lijf zegt: “schoenen aan en gaan met die banaan”. En ik heb er nooit spijt van. De planning is om in januari een 5km te lopen hier in New Zealand, en in juni op hetzelfde tijdstip als mijn mede-rensters in Bregenz, de 10km te lopen. En daarna?? Sky is the limit. Misschien vind ik dan wel ergens een fiets en een wetsuit, en ga ik trainen voor een triathlon, weetikveel. Als ik maar in beweging blijf, want dat serotonine je happy maakt, dat heb ik nu eindelijk dan toch aan der lijve ondervonden. Het werd tijd!!
Comments