En probeer dat laatste woord maar eens uit je strot te krijgen 🙂
Ru-eebelie-lie-è-chtlie -oemtsoeg (zoiets)
Twee kleuterklassen en de eerste klas liepen gisteravond bij ons de Lantaarnoptocht. Hoewel de oorsprong natuurlijk bij Sint Maarten ligt, wordt het hier geen Sint Maarten genoemd. Ze zeggen Räbaliachtliumzug of de Laternli-Umzug. Ieder jaar heet het anders, terwijl de optocht zelf exact hetzelfde is. Het verschil zit hem alleen in de soort lantaarn.
Bij de Räbaliachtliumzug is de lantaarn gemaakt van uitgeholde suikerbieten en worden de ouders geacht om deze te maken. De Laternli-Umzug is met lantaarntjes, gemaakt op school en daar hoeven de ouders niks voor te doen. (Zo doen ze dat in ieder geval hier op het dorp)
Dit jaar was het de Laternli-umzug, dus ik hoefde niets te doen (o yeah!). Om zes uur werden we allemaal bij de supermarkt verwacht. Van vorig jaar wist ik nog dat het hele gezin ‘geacht’ wordt om mee te gaan. Dit jaar is Liza natuurlijk een stuk groter en een stuk mobieler, dus we gingen met het hele gezin.
De kinderen kregen hun zelfgemaakte lantaarntje uitgedeeld door de juf en daarna moesten ze met de klasjes bij elkaar staan. Er zijn bij Eva op school twee kleuterklassen met hierin 14 kindjes. Nadat de juf van de andere klas de eerste noten van een liedje op een blokfluit speelde, begonnen al die kleine kindjes te zingen. Zo lief!!!
Daarna liepen de kindjes de optocht, waarbij ze nog 1 keer stopten om een hele hoop liedjes te zingen. Liza vond dat gedeelte het stomste en wilde toen alleen maar doorlopen. Tijdens deze stop kregen de grote kinderen uit de eerste klas een extra taak, zij zongen een eigen liedje en vertelden het ‘Sint Maarten’ verhaal, dat laatste weet ik niet zeker. Zelf had ik meer het idee dat het een verhaal over November en de daarbij horende donkere avonden was. Het zal allemaal met elkaar te maken hebben.
Eenmaal weer terug op ons startpunt kregen de kinderen ‘warme punch’ (hele zoete warme ranja) en een broodje. Eva gruwelt van warme ranja, maar er was niks anders. Zo suf. Liza, die een heel groot deel van de 1,5 kilometer met d’r eigen lantaarntje gelopen heeft, had uiteraard dorst en dronk zo 3 glazen leeg (of mikte het op de grond). De zoetekauw!
Natuurlijk had ik met liefde hele gave foto’s van optocht gemaakt. Echter lag mijn geheugenkaartje nog thuis. Dat gebeurt me gelukkig nooit… ahum.
En krijgen ze ook snoep?!
Nee, ze gaan ook niet langs de deuren. Aan het einde krijgen ze een broodje en die ranja.
Wat leuk om te lezen. Lijkt toch wel een klein beetje op zoals we het hier in Limburg vieren. Sintermerte noemen we het hier. Verzamelen bij de kerk waar de pastoor het verhaal verteld, daarna een optocht met lantaarns en dan bij ons op het einde een groot vreugdevuur waar Sint Maarten en de bedelaar omheen lopen en de kinderen een handje geven. De kinderen krijgen dan wel wat snoepjes en een manderijn. Voor de ouders zijn er Oliebollen en warme chocolademelk.
Wat leuk om te zien. Ziet er echt gezellig uit. En een stuk gezonder dan de bergen snoep die er hier vanavond opgehaald gaan worden.