Ik herinner me de Sinterklaastijd van vroeger nog heel goed. Als klein meisje mocht ik mijn schoen zetten. De spanning bij het wakker worden, de kriebels in mijn buik en dan naar beneden om te kijken of er een cadeautje in zat. Wat een magische tijd was dat. Overigens vond ik het later, toen ik hét geheim al wel wist maar mijn zusje nog niet, net zo leuk. Bij het groter worden werd Sinterklaas een feest met familie, surprises en gedichten.
Dit jaar beleef ik het Sinterklaasfeest weer anders. Vier maanden oud is ons babytje nu. Een heerlijk lief mannetje die we overladen met kusjes en knuffels. In ruil voor een schaterlach en kuiltjes in zijn wangen.
Uiteraard kwam de vraag omhoog of we dit jaar Sinterklaas voor en met hem vieren. Want is dat nodig met een kindje dat zo jong is? Maar vooral…willen we dat?
We hebben besloten het niet te doen. Althans, niet groots. We hebben wel zijn schoentje een keer gezet. Gewoon, omdat het kon. Met een wortel voor het paard en liedjes zingen naast de open haard. Met grote ogen keek hij ons aan. We logeerden dat weekend bij zijn opa en oma. Toen ik na een nachtvoeding een klein cadeautje bij zijn schoentje wilde leggen, lag er al een cadeautje. Met tranen in mijn ogen van dankbaarheid kroop ik terug in bed. De blik van opa en oma in de ochtend was goud waard. En ons zoontje genoot van het voorlezen uit zijn nieuwe boekje. Iedereen blij. En is dat niet waar het met Sinterklaas over gaat? Samen zijn, genieten met en van elkaar.
Een fijn Sinterklaasfeest!
Helemaal mee eens.