Verdacht stil. De uitdrukking is niet voor niets zo, vandaag vertel ik jullie over de dag dat mijn kinderen ‘verdacht stil’ waren. Vorige week was het zo’n heerlijke herfstdag. De zon scheen, het was redelijk warm. We waren de hele dag buiten. ‘s Ochtends liepen we een flink stuk door het bos en ‘s middags waren we gewoon thuis. Het is tenslotte vakantie!
Terwijl de kinderen heerlijk samen in de tuin aan het struinen waren, was ik boven (wij wonen boven en slapen op de benedenverdieping) wat aan het opruimen. So far, so good. Mijn tante belde vanuit het ziekenhuis en ik had het mezelf lekker gemakkelijk gemaakt om met haar te kletsen. De kinderen hoorde ik nog keuvelen. Zolang ze niet schreeuwen hoef ik me geen zorgen te maken. Het is heerlijk dat Liza nu groot genoeg is om alleen gelaten te worden en dat Eva en Liza nu zo lekker samen kunnen spelen.
Op een gegeven moment was het wel heel rustig buiten, maar ik hoorde ze op de achtergrond gewoon spelen. De dames zijn nogal van het rollenspel en kunnen zelfs met een takje een kwartier zoet zijn. Totdat ineens Eva binnen wat kwam vragen. Met haar haren vol kleine piepschuimbolletjes!
Ik heb geen idee wat ze kwam vragen, ik weet alleen nog dat ik haar dringend verzocht om het piepschuim op te ruimen en er niet verder mee te spelen beneden. Stiekem zag ik de bui al hangen, maar ik was tenslotte nog met mijn tante aan het bellen en wilde ook niet zomaar ophangen. Niet lang daarna moest ik toch het gesprek met mijn tante verbreken. Want beneden was het verre van rustig en kalm. Het leek wel of er een oorlog was uitgebroken door die twee. Een snelle blik vanaf het balkon deed me beseffen dat moeders moest ingrijpen.
Ik sprintte naar beneden alwaar ik een deel van de tuin gehuld in piepschuimbolletjes zag. Eva en Liza schreeuwden beiden moord en brand. Terwijl ik eigenlijk onwijs boos was op ze, merkte ik ook meteen dat het geen enkele zin zou hebben om te ontploffen. De meiden waren zo boos op elkaar. Eva wilde namelijk de piepschuimbolletjes opruimen en Liza niet. Liza was nog lang niet klaar met sneeuw maken. De tuin was nog niet helemaal wit!. Het verdriet bij de meiden was groot, maar mijn wanhoop was misschien wel groter. Hoe ga ik dit oplossen?
Een half uur lang heb ik ze bolletjes laten opruimen uit het gras. Ik heb ze geholpen hoor. Met de hark harkte ik de bolletjes bij elkaar. Later, toen de dames nu wel begrepen hadden dat sneeuw maken met piepschuim niet het beste plan was, heb ik de stofzuiger gehaald. Een gekke gewaarwording voor de buren. De buurvrouw die het gras aan het stofzuigen is!
De meeste piepschuimbolletjes zijn inmiddels weg, al gok ik dat we de komende jaren nog wel sporen van dit avontuur tegenkomen. Uiteraard maakte ik er foto’s van. De dames zijn normaal nooit zo ondeugend. Verder dan overal stickers op plakken zijn ze hier niet gekomen. Geen sudocreme verhalen of overal verf op de muur-verhalen hier. Nee, wij hebben het verhaal van de piepschuimbolletjes in het gras dat sneeuw moest voorstellen. Hier gaan we nog vast een paar jaar flink om lachen!
Comments