Zo’n grote verandering gaat je niet in de koude kleren zitten

Ik klink altijd heel nuchter en voor 99% ben ik dat ook wel, maar soms ineens vind ik het allemaal even heel heftig. Het is ook niet niks wat me de afgelopen twee weken overkomen is en ik ben me er ook echt wel van bewust dat ik dit alles een plekje moet geven.

Ik ging vooral maar door…

Kan je nagaan. 2,5 week geleden ging ik niets vermoedend naar de huisarts en nog geen vijf minuten later stond mijn wereld op zijn kop. Die week had ik een grote opdracht, waarbij ik iedere avond foto’s moest maken en de volgende dag moest afleveren. Veel tijd om met de zwangerschap bezig te zijn was er niet en had ik die tijd, dan was ik alleen maar bezig met geregel en geplan.

Bij wie kan Liza spelen als ik naar de gynaecoloog moet, hoe vertellen we het de kinderen, wat moet ik nu regelen voor de baby, wat heb ik de afgelopen tijd allemaal gegeten en gedronken en welke medicijnen heb ik genomen. Welke gegevens moet ik voor de arts in orde hebben, zou ik het bevallingsverslag van Liza nog opvragen?

De vragen en opmerkingen van anderen..

Ik ben doorgegaan en dat zou ik zo weer doen. Maar het is veel. Amper bekomen van mijn eigen nieuws, wilde ik de kinderen natuurlijk ook deelgenoot maken. En toen de kinderen eenmaal het wisten, ging natuurlijk alle aandacht naar de meiden. Hoe zij het beleven, wat er in mijn buik allemaal gebeurt, wanneer de baby komt en ga zo maar door. Natuurlijk was en ben ik zelf ook mega enthousiast en vind ik ons verhaal het waard om te vertellen en om er keihard over mee te lachen. Logisch, ik heb het vandaag namelijk over die 1% in mijn hoofd die het moeilijk vindt! De kinderen vertelden het maandag op school en daarna was ik alleen nog met ons verhaal en de baby bezig.

Willen jullie weten wat het wordt? Ik heb nog wel een bedje over. Kan je een kinderwagen gebruiken. Als het een jongetje wordt heb ik wel heel veel kleren voor je. En jij dacht dat het natuurlijk je schildklier was. Ik dacht laatst al dat je zwanger was…

Nee, we willen niet weten wat het wordt. Ik weet wat ik allemaal nodig heb voor de baby (alles), maar nu nog niet. Eerst komt er een herfstvakantie aan en zijn de kinderen drie weken vrij. Is Eva nog jarig. Hebben de kinderen een nieuwe slaapkamer nodig en moet ik nodig de zooi in huis opruimen. Dus ik ga voor één voor één en de baby komt echt wel aan de beurt, maar nu nog even niet.

Gedragen als een zwangere?

Ondertussen heb ik natuurlijk een baby in mijn buik, waar ik rekening mee moet houden. Mag ik tillen? Vorige week wist ik het nog niet en nu moet ik me als een zwangere dame gedragen ofwel inhouden met dingen. Ik vind het allemaal maar wat moeilijk. Ook om nu ineens mijn buik te mogen laten zien… Ik kan hem ook niet meer inhouden, maar waar die buik me vorige week nog in de weg zat en ik hem nog verdoezelde, mag het nu ineens mijn nieuwe vriend worden. Dat vind ik niet zo’n ramp, ik vind zwanger zijn wat dat betreft heerlijk, maar het is wel weer een dingetje in mijn hoofd. Zouden mensen nu niet gek naar me kijken of me een aandachttrekker vinden?

Mijn en onze toekomst verandert

Hadden we afgelopen zomer nog het idee om volgend jaar met de meiden met de tent op vakantie te gaan, dat kan nu niet meer. (En nee, ik doe het niet!). Ook de reisjes en avondjes voor mezelf, dat zit er komend jaar niet zo 1,2,3, meer in. Mijn werk dat zo lekker loopt, dat gaat straks ook niet meer zo moeiteloos. De auto zit straks met een maxi-cosi propvol. Een lange autorit naar Nederland, dat is voor een kleine baby te lang, een weekendje op en neer zit er dus de eerste periode ook niet in. Vergeet ook niet dat ik dacht dat ik later met 2 meiden de toekomst in zou en mooie mijlpalen zou beleven, nu is dat straks met zijn drieën. En eerlijk gezegd was ik ook wel klaar met de vrijwel dagelijkse bezoekjes aan de speeltuin, de peuterochtenden en de gymochtenden. Ik kan besluiten om dat allemaal niet te doen, maar als je kind tweetalig wordt opgevoed dan heb je deze extra dingen wel nodig. Het zijn allemaal kleine aanpassingen, maar het zijn wel weer aanpassingen en dat komt er bij die lichamelijke aanpassingen ook nog bij.

Is de baby gezond?

En dan nog het volgende… IK HEB EEN BABY IN MIJN BUIK! En soms voel ik wel een klopje of beweginkje, maar heel veel is dat niet. Hoe weet ik of dit normaal is. Ik heb geen aanlooptijd gehad naar deze zwangerschap en het tot uiting komen van de zwangerschap. Waar normaal veel natuurlijk gaat en je er op de natuurlijke weg in mee gaat, nu moet ik in mijn hoofd alles versnellen. Online gaan verschillende verhalen over het voelen van de baby. Ik weet dat je niet altijd evenveel voelt. Liza voelde ik amper, dus ik weet dat het kan. En toch, is dit normaal? Is de baby nou echt wel gezond? Duizenden vragen spoken er in mijn hoofd en het enige dat ik de buitenwereld kan zeggen is dat ik het ontzettend spannend vind en dat ik snel onzeker ben in de zwangerschap. Iedere nacht lig ik uren wakker. Klaarwakker, ik lig niet te malen, ik probeer eerder contact met de baby te maken. Alsof dat me minder onzeker maakt of de tijd die ik overdag niet heb, ‘s nachts maar inhaal.

En dan nu?

En nu? Nu zijn de kamers van de kinderen omgewisseld, is mijn woonkamer ontploft, maar heb ik afgelopen woensdag ook de uitgebreide medische echo gehad.

Er was een uur uitgetrokken en ik zat er ruim anderhalf uur. Deze vrouw heeft zo de tijd voor mij genomen. Voor al mijn vragen, voor alle onzekerheden, ze heeft haar eigen onzekerheden (wat betreft medicijn- en vitaminegebruik) nog eens nagekeken. We zijn door alle bloeduitslagen gegaan, ze heeft mij gecheckt en belangrijker de baby gecheckt. Ik heb uitgebreid kunnen genieten van het filmpje dat op de tv werd afgespeeld. Ze heeft mij gerustgesteld en ze heeft mijn baby bewonderd… Kortom, de rust is een beetje teruggekeerd in mijn hoofd, maar het zal wel even tijd nodig hebben om deze zwangerschap een plaatsje te geven. Het neemt overigens niet weg dat ik er onwijs blij mee ben en me ontzettend verheug op dit nieuwe leven dat ons te wachten staat!

Ik heb jullie vandaag een heel persoonlijk inkijkje in mijn leven en hoofd gegeven. Ik vind het zelf ook fijn om op te schrijven, zo zie ik ook waar mijn knelpunten zitten en als je je ze benoemt is, is het allemaal niet zo lastig meer. Ik ben heel blij met alle superleuke en lieve reacties die ik afgelopen week gekregen heb. Het is echt bijzonder hoe iedereen met ons meeleeft.

Tot in januari 2020 kleintje!