Langzaamaan zie ik dat er dingen veranderen in mijn denkbeeld en ik weet eigenlijk niet of dat wel zo positief is. Bijvoorbeeld hoe ik over zwemles denk. Vroeger, dat wil zeggen en jaar geleden, was een zwemdiploma voor mij echt een must. Het liefste zoals A en B, maar ik nam ook genoegen met de Zwitserse variant ervan. Eva had zich als doel gesteld om voor het hoogst haalbare te gaan, de ijsbeer (volgens mij gelijk aan C-diploma) en ik wil(de) dat ook maar al te graag.
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind zwemmen en kúnnen zwemmen echt heel belangrijk. Nog steeds. Maar ik heb het iets meer uit handen kunnen geven. Als Eva goed kan zwemmen dan kan ze zwemmen en dan maakt een diploma meer of minder ook niet uit. Inmiddels kan Eva zwemmen, al laat ik haar (nog) niet in het hele diepe gaan. Ze gaat wel zonder bandjes het zwembad in (max. 1,35 diep) en mag daar gewoon vrij rondzwemmen zonder bandjes. En ik? Ik zit negen van de tien keer bij Liza in het kleine badje en kijk en luister of het allemaal wel goed gaat.
Ik weet zeker dat ik in Nederland haar nooit alleen had gelaten zonder bandjes. Ik weet zeker dat ik haar aan een lijn had vastgehouden en haar al helemaal nooit alleen had laten zwemmen. Goed, in Nederland had ik ook wel meer dingen niet gedaan en die dingen doe of moet ik hier wel. Want als ze alleen naar school kan lopen, dan kan ze ook alleen naar de gymles lopen. Ze moeten hier zoveel meer zelfstandig zijn, dat ik haar ook heel zelfstandig laat zijn. Natuurlijk ben ik er bij, houd ik het in de gaten. Maar ik zoals ik al eerder schreef zolang ik haar kan vertrouwen is het prima. Ze weet dat ze niet in het diepe zwembad mag, net zo goed Liza weet dat ze altijd zwembadjes om moet in het zwembad.
Dat ijsbeerdiploma vind ik niet meer zo belangrijk. Al gaat ze nog wel een keer naar zwemles om de puntjes op de í te zetten, dat vind ik dan wel belangrijk.
Comments