Bijna 4 weken zitten we nu in deze quarantaine periode. Na al die weken verveel ik me nog steeds niet en ik prijs me gelukkig met het feit dat we überhaupt naar buiten mogen en dat de kinderen met andere kinderen mogen spelen. Ik vind het stoer en ben echt heel trots op mijn oudere buren die binnenblijven of zo weinig mogelijk andere mensen zien. Ik ben trots op de kinderen die hun vriendjes missen en toch samen er het beste van maken.
We doen allemaal ons best om uit deze situatie het beste te maken. Het is wat het is. Daarom staan we op 2 meter afstand in de supermarkt en zijn we angstig om dicht langs vreemde mensen te lopen. Vinden we vrienden en bekenden zo gezellig, dat we dan ineens helemaal niet meer aan die 2 meter denken en dan gauw weer een stapje opzij doen. Beschermen we onze kinderen en onszelf door onze handen weer keer op keer te wassen. En daarna weer in te smeren met crème omdat onze handen net schuurpapier lijken. We geven onze kinderen thuisonderwijs – in hoeverre dat nodig is. We zorgen ervoor dat er ritme gecreëerd wordt, al kan dat best wel beter in ons geval. We geven de kinderen rust, stabiliteit en hopelijk vertrouwen. We zijn eerlijk en oprecht, maar stiekem doodsbang voor dat wat komen gaat. Dat laatste laten we natuurlijk niet aan de kinderen merken.
Ik wil het allemaal niet weten
Floris weet inmiddels dat hij de nieuwsberichten het beste op zijn tablet kan kijken. De enkele keer dat het nieuws aanstaat, weet ik dat we de hele avond er over praten. Op mijn mobiel kijk ik ook een stuk minder naar de nieuwssites. Ik word zelf namelijk ontzettend onrustig van alle berichten over het virus. Ik wil niet weten hoe ziek je kunt worden. Ik wil niet weten welke symptomen je dan allemaal hebt. En ik wil al helemaal niet horen dat we het allemaal krijgen. Ik wil niet horen hoeveel mensen er ziek zijn. Ik wil niet weten hoeveel mensen er inmiddels zijn gestorven.
Wat ik dan wel weer interessant vind is hoe men deze pandemie probeert uit te roeien of onder controle te krijgen. Hoe het werkt met thuisblijven en infecties. Ik vind het ook interessant hoe bedrijven hier op inspelen of juist de kansen die ze hebben, niet benutten. Ik ben trots op kleine ondernemers die gestaag doorgaan en daardoor toch nog geld verdienen. De lichtpuntjes in deze crisis, daar ben ik vatbaar voor.
Gevoel van schijnveiligheid
Alleen het idee dat we over een paar weken weer gewoon rond kunnen wandelen. Dat ook de andere winkels weer open zijn. Dat de kinderen weer naar school kunnen. Dat werkzaamheden weer op de normale voet doorgaan. Dat we weer naar optredens van kinderen kunnen. We weer evenementen kunnen bezoeken. Dat idee baart me zorgen. Ik voel me nu toch wel redelijk veilig in deze situatie. Het is me duidelijk. Ik ga alleen boodschappen doen. Ik zorg dat ik vooraf, tijdens en achteraf flink mijn handen schoonmaak. We bezoeken geen speeltuinen en wandelen op momenten wanneer anderen niet wandelen. Ik zorg ervoor dat ik zelf fit blijf en vooral in mijn hoofd niet gek wordt, door vrijwel dagelijks flink wat kilometers met de hond te maken. We zijn thuis en zien (op afstand) een klein groepje mensen. Het leven is eenvoudig. Ik mis het geleefd worden helemaal niet. Ik krijg zelfs een klein beetje last van smetvrees als ik buiten de veiligheid van mijn eigen huis en tuin ben.
Het mag duidelijk zijn; deze duidelijkheid en schijnveiligheid bevalt me en ook al zou het fijn zijn als crisis onder controle is, voorlopig blijf ik thuis – ook als het niet meer moet.
Comments