Kan jij het nog aan?

De afgelopen weken gingen bij ons thuis ontzettend goed. De kinderen hebben veel buiten gespeeld, maar speelden ook veel binnen. Ze maakten weinig ruzie met elkaar en met mij. Zorgden met me voor Bram en we deden leuke dingen. Maar met het eind in zicht, lijkt ook de rek eruit. Ik ben er echt een beetje klaar mee. 

Ik vind sommige dingen namelijk heel vervelend worden langzamerhand:

Niet meer ongegeneerd tv kijken

Ik mis het tv kijken overdag. Als er een keer een tv aan staat, dan zijn de meiden er als de kippen bij om ook mee te kijken. Maar dat kan niet, want ze moeten huiswerk maken etc. De tv staat dan ook uit en krijg ik ook niet het commentaar: “waarom mag jij wel tv kijken en ik niet?” 

Huiswerk

Ik ben geen juf en heb ook zeker niet het geduld van een juf. Ik wil de meiden met alle liefde begeleiden, maar ik kan ze niet uitleggen waarom ze bepaalde sommen moeten maken. Daarbij vind ik het ontzettend lastig om met Eva stomme rekensommen te doen, terwijl Liza zelf klei mag maken – wetende dat Eva dan geen sommen meer maakt. Ook het langzame werkgedrag en de slechte concentratie komen me inmiddels echt mijn strot uit. 

Stiekem snaaien

Je kent het wel. Als de kinderen op school zijn en jij alleen thuis bent, dan kijk je af en toe eens een fijne serie en snaai je wat lekkers weg. Gewoon een koekje of chocolaatje. Met de kinderen de hele dag thuis, die de hele dag op je vingers kijken, is dat snaaimoment weg. En heb je dan iets in je mond dan hoor je gelijk “Wat heb je in je mond? Ik wil ook een snoepje. Mag ik ook cola?”

Een beetje privacy please! 

Ik snak naar privacy. Ik wil gewoon kunnen appen of mailen zonder dat er iemand mijn tekst leest of probeert te lezen wat ik schrijf. Normaal heb ik daar niet zoveel problemen mee, maar nu wel. Een telefoontje voeren, zonder dat er eentje erdoorheen kwekt of er tussendoor wat circuskunsten vertoond worden.  Het zou zo fijn zijn! 

Alleen voor Bram zorgen

We hadden voor de corona-crisis een lekker schema. Ik had elke ochtend alle tijd voor Bram en voor mezelf.  Ik kon even bij iemand koffie drinken, ik kon knuffelen en spelen met Bram, ik kon hem bij mij op schoot in slaap laten vallen als ik lekker op de bank hing. Inmiddels is ook Bram 7 weken ouder. Hij vindt het natuurlijk heerlijk om door zijn zussen geëntertaind te worden. Alleen eventjes huilen in de box is er niet bij, voor je het weet staat er een zus over hem heen.

Ik ben er klaar mee

Kortom, na 7 weken corona-lockdown, ben ik er wel klaar mee. Het is heel lang heel goed gegaan en ik ben ook echt wel dankbaar dat we de tijd met elkaar hebben. Dat Floris zoveel van de meiden en Bram meekrijgt, het hele gezinsleven door de weeks geen geheimen meer kent. Dat merk ik aan alles. Ik kan inmiddels zonder problemen een avondje weg en Bram ligt op tijd in bed. Ik ben ook blij dat de meiden zichzelf goed kunnen vermaken, samen heel veel spelen. Dat ze mij echt ontlasten met Bram en dat ik soms ook gewoon even zonder haast naar de wc kan. 

Weet je, ik prijs mezelf echt gelukkig dat we het goed hebben. Dat er hier weinig tot geen corona-gevallen zijn. Dat we gezond zijn. Dat we naar buiten mogen, dat ik mijn ‘me-time’ kan pakken met het wandelen met de hond. Maargoed, soms vind ik het ook even knap lastig. En ik weet dat ik niet alleen ben.