Met nog ruim 6 weken te gaan, kan ik zeggen dat ik redelijk ongeschonden door deze zwangerschap ga. Maar ik denk dat ik van de afgelopen jaren gewoon heel goed heb geleerd om mijn grenzen te bewaken en er niet overheen te gaan. Ik kan mijn energie goed verdelen, weet wat goed voor me is en wat niet goed voor me is. Dat ging echter niet vanzelf.
Bijna tien jaar geleden werd ik zwanger van Eva. Door de pil, dus niet gepland en onverwacht. Maar het was goed. Ik werd dat jaar dertig en ook al hadden we best wat langer willen wachten, waren we stiekem ook blij dat ik zonder stress en medische tussenkomst gewoon zwanger was geworden. In 2010 bevielen mijn zussen allebei van hun jongste telg, en ik kon van dichtbij meemaken hoe zo’n baby nou was. Op de dag dat neef Karsten geboren werd, was ik net die ochtend bij de huisarts geweest om mijn zwangerschap te laten bevestigen. Ik zie me nog met dat spannende geheim het ziekenhuis binnenlopen. Mijn zussen waren (en zijn nog steeds) een mooi voorbeeld hoe je met kinderen en slapeloze nachten, stress, moedermaffia en inmiddels pubers omgaat. En ik, als klein zusje heb mooi hun voorbeeld gevolgd. Gaat de borstvoeding niet? Boeien! Van de fles worden ze ook groot. Al heb ik me natuurlijk wel door vroeger behoorlijk klote gevoeld doordat mensen zeiden dat ze hun kind ‘het beste van het beste’ gaven. Dat gaf ik mijn kind ook, door mijn moederliefde en dat zat en zit hem niet in de melk.
Tijdens de zwangerschap van Eva werkte ik 40 uur per week en reed ongeveer 2 uur per dag met het openbaar vervoer. Totdat op een ochtend, nadat ik het weekend flink doorgewerkt had om een magazine af te ronden, me tijdens het wachten op de trein, niet goed voelde. Ik ben naar huis gegaan en wist dat mijn grens bereikt was. De verloskundige bevestigde het en ik zat vanaf die tijd thuis. Niet zoals gepland, maar ik was bekend met een burn-out en dat was iets dat ik niet nog eens wilde doormaken. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid en niet iemand anders. Dat is toen goed tot me doorgedrongen en is nog steeds iets waar ik me aan vasthou. Niemand kan zo goed voor je zorgen als jezelf.
Dus wanneer het mij teveel wordt, wanneer ik moe ben of te moe ben, wanneer een volle agenda me aanvliegt of wanneer ik me niet zo fit of gezellig voel, zoals ik me hoor of wil voelen, dan is het tijd om aan de bel te trekken. Gezonder te eten, meer te slapen, een middagdutje hier en daar te nemen, kinderen wat vaker voor de tv te zetten en ga zo maar door.
De zwangerschap van Liza verliep eigenlijk hetzelfde als de zwangerschap van Eva. Weer niet gepland, ik was gewoon direct zwanger nadat ik last van mijn spiraaltje had (die hormonen waren niet zo goed voor me) en deze eruit had laten halen.
En zo kabbelt mijn en ons hele leven door. Grenzen bewaken, gelukkig voelen en wanneer er iets niet gaat zoals het hoort of als ik zou willen, dan doen we er wat aan. Zo ook deze zwangerschap. Wederom niet gepland en dit keer kwamen we er dan ook wel heel laat achter, maar deze baby is niet iets wat onoverkomelijk is. We redden het wel. Want waar twee kleintjes kunnen eten en groeien, kunnen er drie eten en groeien. We hebben ruimte zat, zijn samen gelukkig en weten wat we aan elkaar als gezin en als partner hebben. Mijn doel deze zwangerschap, is hem zo fit mogelijk doorkomen en genieten van de tijd die ik nu nog met de dames alleen heb en genieten van wat misschien nu echt wel (!!) mijn laatste zwangerschap is.
Fit kom ik hem tot nu toe wel door. Ik loop regelmatig 4 a 5 kilometer met de hond, En dat wil ik zo lang mogelijk volhouden. Ik hoop daarom dat het voorlopig gewoon niet veel kouder gaat worden, het gaat sneeuwen of glad wordt. Maar ik kan me, vooral na zo’n lange wandeling, ook heel goed gedeisd houden. Gewoon een ochtend op de bank hangen als ik daar behoefte aan heb, of een hele middag slapen als ik moe ben. Ik kijk tegenwoordig ook weer naar koffietijd en mijn werk staat op een laag pitje. Bewust. Mijn energie gaat uit naar andere dingen. Mijn hoofd draait wel overuren en ideeën heb ik genoeg, maar het uitvoeren? Nee, dat komt wel weer. Mijn gezondheid, het genieten van deze nieuwe baby in mijn buik en de aandacht voor de meiden, dat komt op de eerste plaats. Misschien is dit wel waarom deze zwangerschap me (tot nu toe) gewoon goed af gaat.
Natuurlijk niet alleen joehee-hoezee
Overigens heb ik natuurlijk wel last van typische zwangerschapskwaaltjes. Zo moet ik mijn suiker in de gaten houden én mijn bloeddruk. Is de gynaecoloog goed op mijn bloedwaardes aan het letten (vooral vitamine d en B12 en mijn schildklierwaardes hebben haar aandacht). Helaas heb ik enorm last van maagzuur (overdag en ‘s nachts) en krijgen mijn heupen een flinke opdonder van deze zwangerschap. Dus het is niet allemaal joehee-hoezee, maar ik voel me goed en al het andere is gelukkig bijzaak.
Comments