Jullie denken natuurlijk dat ik een enorm leuke moeder ben en dat ik alles, maar dan ook alles doe voor die lieve kindjes van me. Oké, dat is in zekere zin ook wel zo. Mijn meiden zijn zo belangrijk, maar die leuke moeder? Nee, die was afgelopen week soms heel ver te zoeken.
Het leek wel alsof er hier een loopje met me genomen werd. Als de één niet stiekem snoepjes achter de bank – in het speelhuis of onder de tafel- aan het snoepen was, dan was de ander wel weer kneiterhard aan huilen en gillen om… niks. Viel de één, was de ander er als de kippen bij omdat ze jaloers op de aandacht is. Huilde de ander en deed ik grappig, dan stond de ander weer erbij of ik ook zo grappig met haar wil doen. Het was zo vermoeiend om alleen maar politieagentje of troostmevrouwtje te spelen…
Waarom ik nou zo eerlijk ben? Omdat ik inmiddels weet dat wanneer ik het opschrijf, het ook weer enorm kan relativeren. Want… eigenlijk is het zo dat wanneer ik ze allebei de aandacht geef, er gewoon geen enkel probleem is. Het is juist een probleem wanneer ik ze even geen aandacht kan geven.
- Wanneer ik moet koken en daarbij geen huilend kind onder het fornuis kan gebruiken.
- Wanneer ik rustig op de wc wil zitten en dan geen dramatische huilbuien onder die pot wil hebben.
- Wanneer ik een mailtje wil typen en dan geen ‘IK WIL’ woorden wil horen
Laten we wel zijn, dat stiekeme gesnoep, is gewoon altijd uit den boze. Ik weet niet waarom Eva nou ineens stiekem loopt te snaaien, ik weet alleen dat ik daar heel boos om kan worden. Het erge is dat ze het weet en toch doet. Die zit dus voorlopig op een appeldieet. Al het snoep ligt achter slot en grendel, in plaats van voor het grijpen. Hopelijk werkt het.
En Liza? Dat gehuil was/is echt niet leuk. Floris hoeft haar vaak maar aan te kijken of uit bed te halen en het huis is te klein. Ik hoef maar te douchen of te plassen en het drama is gigantisch. Het zal wel weer over gaan. Het is vast en zeker een fase (en nu een monster), maar misschien heeft ze wel last van haar oren of alle tanden die door moeten komen… Heel vervelend, sneu en zielig. Ik wil zo graag dat ze wat beter in haar vel zit.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf
En nu? Zoals je van me gewend ben, pak ik het weer aan. Niet lijdzaam toekijken hoe we er allemaal aan onderdoor gaan. Ik beperk mijn scherm/werktijd tot het moment dat Liza slaapt en verhuis het verder naar de avonden als Eva ook tukt. Kindjes moeten weer voorop staan, hoe irritant ze soms ook zijn! “Ik Wil” heeft inmiddels een eigen zin gekregen: ‘Ik wil staat in de gang’ en het lijkt te werken. Liza heeft ergens last van, dat gaan we uitzoeken (gelukkig vandaag ook een afspraak bij de kinderarts). Ze moet Floris weer accepteren, daarom ga ik ook weer wat vaker hardlopen. Dat heb ik (mede hierdoor) al een tijdje niet gedaan en misschien word ik daar zelf ook weer wat leuker van!
Deze aanpak lijkt te werken (al twee hele dagen). We hebben de teugels ‘s avonds met bedtijd iets laten vieren. Geen 7 uur sharp, na een huiluurtje, maar toch echt wanneer Liza echt moe is na het spelen. Eva lijkt ook meer meegaand te zijn, doordat we wat strenger zijn voor haar. Wordt vast en zeker vervolgd!
Please tell me dat jullie dit gevoel ook weleens hebben!
Lieve Marlieke, ik denk ook, dat dit een reactie is op de winter en de drukte van steeds maar weer bezoek.
Super, vind ik, hoe je het oppakt, maar er is niets mis mee, als je ook eens aan je zelf denkt, je doet het grandioos. Nu het mooie weer komt, gaat Eva ook weer meer naar buiten en kan ze haar energie kwijt.
De eenkennige fase van Lisa gaat ook weer over.
Hou je haaks en schrijf het lekker van je af.
Ja heel herkenbaar! En idd even de regels weer helder, wat tijd voor jezelf en het werkt weer!
Lieve dochter, je schrijft het eerlijk op zoals het is en daardoor relativeer je het al, zoals je zelf zegt. Lekker blijven doen, want andere moeders hebben veel aan jou herkenbare verhalen. Nou kan ik de wijze moeder uit gaan hangen en zeggen dat het allemaal overgaat. (En het gaat echt over
Oh, ik had er nog een heel verhaal achteraan geschreven… Lieve Lieke, je doet het supergoed in het toch wel verre Zwitserland. Dikke knuffel van je mama.
Herkenbaar! Maar helaas heb ik geen positieve ervaringen met papa weer accepteren (hoor het dan ook graag als je tip[s hebt). Hier roepen we al maanden dat het wel een fase zal zijn dat zoonlief (4); alleen maar naast mama aan tafel wil; met mama onder de douche; mama hem naar bed moet brengen; mama; mama; mama….Als ik er niet ben is papa een goed alternatief, maar zodra ik in beeld ben of op hoor afstand dan is het mama voor en mama na. Dodelijk vermoeiend voor mij en ook voor papa. Hoop zo dat het een fase is, een hele lange fase, maar dat het snel weer anders is.
Oh ja…toch een klein lichtje aan de horizon. Zoonlief wil dan wel weer alleen met papa naar de Formule1 kijken. Zo blij dat het raceseizoen weer begonnen is 😉
Eva heeft dat ook een tijd gehad. We hebben toen de afspraak gemaakt dat we haar om en om in bed gingen leggen en na twee weken was het over. Misschien dat jullie dat ook kunnen doen? Flexibiliteit een beetje kweken…
Aaaah zo herkenbaar dit!! Ik zoek ook nog steeds een manier om weer eens rustig op mijn gemak te kunnen plassen, hahaha! Heb wel met je te doen hoor, want ik vind één ‘mama mama’ kind al heftig. Heb ook hard gelachen om de reactie van Joyce hierboven, ik kan soms blij zijn met voetbal (ipv formule 1). De tip van Nera zit ook wel wat in, lekker uitrazen straks weer buiten scheelt een hoop! Dan zijn de vlinders en koeien daar in Zwitseland (oeh ik heb vast een stereotyp beeld haha) ineens weer veel interessanter dan mama. Voor nu heel veel succes en je doet het goed zoals je het doet!! Alleen al dat je hierover nadenkt maakt je een goede mama! Xxx