Al jaren kampen wij met een driftige Eva. Ze kan uit het niets ontploffen en/of onredelijk worden en je tot op het bot echt raken. Zes jaar oud en ik zat de laatste maanden regelmatig met trillende handen in mijn haar. Ik heb alles onder de loep genomen, alles. Ik heb gekeken waar ik misschien rust in kon bouwen, waar ze misschien meer moest doen, maar puntje bij paaltje was het iedere week weer een paar keer raak. Ik vroeg me zelfs af of ik niet eens naar de psycholoog met haar moest of dat ze eens nagekeken moest worden. Regelmatig wenste ik dat haar even naar mijn moeder kon sturen, maar nee… Dat zijn de nadelen van emigreren. Je kan je kind niet zomaar even droppen om zelf eens tot rust te komen.
De laatste maanden ben ik er wat intensiever mee aan de slag gegaan. Ik vroeg andere moeders met intensieve kinderen hoe zij omgaan met driftbuien. Ik analyseerde driftbuien, maar het werd in mijn optiek alleen maar erger. Ze kan maar doorgaan, doorgaan en doorgaan. Ze weet niet van stoppen en het erge is, het gaat op een volume waarbij het hele dorp haar kan horen. Waarom krijg ik mijn bloedeigen kind niet rustig? Op het laatste wist ik het wel, ik had er gewoon de energie niet meer voor. Uren soebatten dat ze zich moet gedragen, terwijl je weet dat ze uiteindelijk toch los gaat en de boel bij elkaar schreeuwt.
Inmiddels zijn we 3 weken zonder driftbui
Nadat ik echt gek werd van haar, heb ik de laatste driftbuien onder de loep genomen en de driftbuien die ik me nog herinner. Wat bleek? Het ging altijd om eten. Ze wilde altijd eten. Meer eten, iets anders eten, alvast snoepen… Bang om iets niet te krijgen. En op het moment dat ik dat bedacht, riep Liza: “Het is twee uur, mag ik een snoepje?” Weer dat stomme eten. Ik was er klaar mee. Het was tijd voor een andere aanpak. Snoepjes en ijs eten moet weer traktatie worden. Iets waar je blij mee bent en dat is dus niet iets dat je iedere dag krijgt.
GEEN ZOETIGHEID MEER
De afgelopen drie weken is de hoeveelheid zoetigheid op brood en het aantal snoepjes drastisch verminderd. We eten nu geen hagelslag meer op brood en als we het wel hebben, dan zijn de kinderen weer blij. Ook om twee uur is het geen snoepjestijd meer. Liza leert maar op een andere manier klokkijken. Alles wat ze bij of van anderen krijgen is me om het even, maar hier thuis is het zoetigheidfeest afgelopen.
Het werkt. De afgelopen drie weken hebben we iedere boze bui redelijk snel kunnen indammen en het aantal boze buien is ook een stuk minder. Of het komt omdat ze geen zoetigheid meer krijgt of omdat ze nu heeft ingezien hoe het ook kan, als je gewoon gezellig doet – ze komt namelijk echt niks te kort -, ik weet het niet. Ik help haar in ieder geval maar de hele tijd herinneren dat ze zoveel gezelliger is nu en dat we al zolang geen driftbui meer gezien hebben.
Overigens is Liza sinds de zoetigheidban overigens een stuk minder gezellig. Het is ook niet leuk om je geliefde boterham met koekjespasta te moeten missen.
1 thought on “De driftbuien zijn verleden tijd, was het echt zo makkelijk?”