Wij daalden de Breitenberg af in het Oostenrijkse Dorbirn

Afgelopen zondag wilden we graag weer met zijn allen op pad. Eén van de grote voordelen dat we hier wonen is dat we geen verplichtingen hebben. Anders zaten we zondag eerst op de verjaardag van mijn nichtje (Jasmijn werd 8) en daarna in het theater voor de musical Klaas Vaak met mijn lieve vriendinnen. Oke, het is niet leuk om dit niet mee te kunnen maken en ik ben dan ook erg blij dat er FaceTime is voor dit soort belangrijke momenten. Maar volgens mij kennen jullie me langer dan vandaag; ik maak graag van een nood een deugd en deze familietijd nemen ze ons niet meer af. Wij genieten nu in de weekenden van de rust, van het niet hoeven/moeten en van elkaar. Én we ontdekken onze nieuwe woonomgeving!

Naar Oostenrijk om met de kabelbaan Dorbirn van boven te bekijken

We gingen naar Oostenrijk naar de kabelbaan van Dorbirn. Floris is hier in juli voor het eerst geweest met zijn ‘nieuwe collega’s’ en toen wij in augustus in Zwitserland op verkenning gingen, hebben we de laatste middag benut om in Oostenrijk te genieten van het uitzicht op Zwitserland. Dorbirn ligt vrij dicht bij de grens van Zwitserland en is vanaf ons huis in Eichberg zo’n half uur rijden. Het grote voordeel van buiten de grens zoeken is dat het een stuk goedkoper is dan Zwitserland. Waar je in Zwitserland voor een retourtje met de kabelbaan zo’n 35 euro per persoon moet afrekenen, ben je in Oostenrijk bij Karren een tientje kwijt. Dat scheelt aanzienlijk en zo kan je nog eens op een zondag de berg op, zonder gelijk blut te zijn!

De Kabelbaan brengt je naar het panoramarestaurant dat op 976 meter hoogte ligt. De gondel doet er ongeveer 7 minuten over om van beneden naar boven te gaan. Voor mij zeven angstige minuten, want je gaat erg hoog en je schommelt. Het laatste gedeelte is dan ook nog eens enorm langzaam, waardoor ik met samengeknepen billen in de gondel stond. Eva niet, die genoot. “Ik vlieg!” riep zij regelmatig uit. Gelukkig is Floris ook niet bang aangelegd. Liza zat in de kinderwagen en keek naar de billen van andere mensen in plaats van naar buiten. Maar na zeven minuten is het dan echt voorbij en na een laatste schommeling op het uitstapplatform stap ik dan ook graag de gondel uit. Dit keer kunnen we niet van het uitzicht op het leven op de grond genieten. Er hangt een wolk boven. Het panoramarestaurant is zo hoog dat we nu boven de wolk zitten. Wat bijzonder!

[ezcol_1half]

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end]

Lunchen op het panoramaterras

Het panoramarestaurant heeft een binnengedeelte en een groot deel buiten. Binnen was het druk en is het niet echt ruim opgezet, maar buiten was het heerlijk. Boven de wolk was het ook gelijk wat warmer. Er is buiten een leuk speelgedeelte voor kinderen en de obers lopen af en aan. En niet alleen de obers, er komen ook heel veel wandelaars het terras op. Sommigen in een enorme uitrusting en anderen gewoon in vrijetijdskleding. Er zijn genoeg verschillende wandelroutes op en rond de berg. We dronken een biertje en bestelden een kleine lunch met kalfsbraadworst. Voor Eva en Liza had ik boterhammen mee (we gingen om een rare tijd), maar Eva had nog wel meer honger en at lekker van ons mee. Daarna wilde ze nog wel een ijsje. Ik zei dat ze moest wachten op de ober. Maar waarom wachten? Zo brutaal als ze is, liep ze naar de ober en zei; “Mag ik een cactus ijs?” Hij keek haar aan en ze vroeg het nog een keer. Daarna zag ik dat hij het herkende wat ze vroeg en hij knikte dat het goed was. Ik vroeg me af of hij het nog met ons kwam overleggen en dat deed hij gelukkig netjes. Wat is Eva dan ook een stoere dame. Nadat ons eten op was en we de biertjes opgedronken hadden, was het weer tijd om terug te gaan (we rekenden overigens iets van 25 euro af). Toen zei Floris ineens; “Het is maar 1,5 uur lopen naar beneden.” Zo gezegd, zo gevraagd aan onze niet graag lopende dochter. Na haar goedkeuring en een blik op onze eenvoudige Koelstra buggy, besloten we dat we het wel aandurfden. Liza had gegeten en gedronken, Eva had voldoende eten in haar maag en wij hadden goede zin! Let’s do this!

 

[ezcol_1half]

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end] [ezcol_3fifth]

[/ezcol_3fifth] [ezcol_2fifth_end]

[/ezcol_2fifth_end]

We zetten de afdaling in!

[ezcol_1half]Helaas kwam ik erachter dat ik het kaartje niet in mijn foticamera had gestopt en ook de iphone raakte langzaam op. We hadden niet gerekend op een lange wandeling naar beneden, dus helaas weinig foto’s van deze bijzondere tocht. De berg is 976 meter hoog, dat was ons startpunt. We moesten helemaal naar beneden en aangezien we ook omhoog zijn gegaan, wisten we hoe hoog het was. Onderweg zagen we daar vrij weinig van. Het was wel zaak om Eva goed bij ons te houden omdat het af en toe best steil was aan de randen van het pad. Ook de paden zelf gingen soms steil naar beneden. We kwamen erachter dat de buggy dan met 1 hand vasthouden fijner was. We hadden allebei een duidelijke taak: de een doet de buggy en de ander Eva. Die laatste loopt, zoals gezegd, niet graag. Berg af durfden we wel aan, maar het was een verzoeking af en toe. Wat kan dat kind langzaam lopen en treuzelen en haar kont tegen de kribbe gooien. En aan de andere kant was ze zo vertederend. “Mama, ik denk dat Elsa (Frozen) me roept. ELSAAAAAHHHHHH!” Niet veel later hoorde ze Olaf en hadden we lol met gekke stemmetjes. Voor de volgende keer moeten we toch wat te eten en te snoepen meenemen voor onderweg. We denken dat Eva beter gedijt met wat regelmatige stops waar ze wat kan spelen en kan snoepen. Energie opdoen voor de volgende ronde.[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end] [/ezcol_1half_end]

Al zingend over het familiepad naar beneden

[ezcol_1half]We zaten boven de wolken en dat betekent dat je ook door de wolken weer terug naar beneden gaat. FANTASTISCH! We kregen het gevoel dat we in een enge Halloweenfilm zaten en toch ook weer niet. Het was surrealistisch, sprookjesachtig, bizar, bijzonder, eng en supermooi tegelijk. We vertelden Eva dat we misschien wel de Troetelbeertjes tegen zouden komen, waar ze niet in trapte; “Die wonen niet op de wolken hoor, alleen maar bij de regenboog.” Ondertussen zagen we sneeuw, fantastische herfstkleuren en af en toe een monument ter herinnering aan iemand die de tocht niet overleefd had. We kozen voor het familiepad omdat dat minder steil zou zijn. Dat pad duurde wel tien minuten langer en waar we later achter kwamen, met Eva erbij is dat een half uur langer. We vertrokken om half 3 en na 1,5 uur waren we op de helft. Dat moest dus wel wat sneller, om vijf uur is het hier al nagenoeg donker en het werd al snel kouder. Voor Liza had ik gelukkig een dikke deken mee, arme kind werd af en toe helemaal door elkaar geschud. De Koelstra buggy hield het eigenlijk wonder boven wonder toch erg goed. Hij is nog van Eva geweest en zo vaak gebruikt, maar afgeschreven dus nog lang niet!

Met liedjes, gekke bekken, rare verhalen en uiteindelijk het vertellen van het verhaal van Frozen door mij en aangevuld door lieftallige Eva die de teksten echt uit haar hoofd weet (ik weet ook al vrij veel, kwam ik achter), liepen we het laatste half uurtje fluitend naar beneden. Om vijf uur stonden we beneden aan de berg. Koud, moe en met pijn in onze voeten kwamen we trots aan. We hebben het gered en het ging buiten enkele vermoeiende momenten ons nog goed af. Thuis aangekomen schoof ik kant-en-klare lasagne in de oven en trokken we een fles wijn open. Dat was leuk en voor herhaling vatbaar[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end]

Meer informatie

Het pad naar beneden is 6,15 km lang en is prima te doen met kinderen. Je doet er met jonge kinderen alleen geen 1,5 uur over. Ik was blij dat ik Liza niet in de draagzak had omdat het soms nogal steil is, maar dat is echt naar eigen inzicht. Voor de volgende keer, want die komt er vast en zeker, zorgen we voor fatsoenlijke schoenen en voldoende eten en drinken. Berg op dat doen we voorlopig nog maar niet, maar een enkeltje met de kabelbaan omhoog om vervolgens weer af te dalen met de voet, dat is voor herhaling vatbaar.

Wi je meer informatie:

• De Kabelbaan: Karren.at
• Het plaatsje Dornbirn