Getrouwd, maar niet voor mijn gevoel

Soms gaat het leven net even wat anders dan je gepland had. Hoewel aan plannen maken doen wij sowieso niet en dat brengt ons weleens in gekke posities. Zo ‘moesten’ we twee jaar geleden ineens trouwen. Dat bijzondere verhaal vertel ik je vandaag!

Op 1 september 2010 besloten Floris en ik een geregistreerd partnerschap aan te gaan. Met een baby in aantocht, ik was 35 weken zwanger van Eva, wilden we het goed geregeld hebben mocht er met een van ons wat gebeuren. Wij dachten dat we met mijn ouders als getuigen, alleen een handtekening moesten zetten onder een document. Dat bleek in werkelijkheid heel wat anders te zijn. We werden namelijk ineens écht getrouwd met woorden zoals ‘Wat is daarop uw antwoord?’ en van dat soort officieel gedoe. Helemaal niet wat we voor ogen hadden toen we het besloten. Want wat voelde dat officieel en wat waren we toch blij dat we redelijk nette kleren aan hadden. De dag was verder ook erg feestelijk. Van familie kregen we een heel mooi schilderij en we gingen extreem duur lunchen! Mijn moeder maakte nog wat foto’s van ons als paar en met een sjieke Mello, dus het was net echt een trouwerij. Alleen dan klein, maar heel bijzonder.

En toen moesten we trouwen

Bij het partnerschap heb ik mijn eigen achternaam aangehouden. Ik vond en vind nog steeds, dat Floris voor het veranderen van mijn achternaam wel wat mag doen. En dat daar een leuk feestje mee mag samenhangen. Trouwen zat overigens helemaal niet in onze planning, bij het regelen van de emigratie bleek alleen dat we voor de wet in het buitenland als ‘Single’ stonden aangemerkt. Dat zou onze plannen weleens in de war kunnen brengen en daarom vroeg ik de mevrouw aan de balie of we dan ook het geregistreerd partnerschap konden omzetten in een huwelijk. Zo gezegd, zo gedaan. Ze maakte wat papieren aan en we hoefden alleen onze handtekening te zetten. En toen waren we ineens getrouwd, gewoon op een middag terwijl we alleen wat internationale papieren wilde ophalen.

Het was wel gek hoor. Vooral toen we wegliepen en de mevrouw van de gemeente ons terugriep en zei dat het huwelijk toch niet geldig was, omdat er die dag geen ambtenaar van de burgerlijke stand aanwezig was. Wat een humor.

We maakten een afspraak voor een week later. Ik belde mijn moeder en vertelde haar het hilarische verhaal. Niet veel later belde mijn tante op om toch even te laten weten dat ze het wel leuk vonden dat we gingen trouwen. Ach ja, wij vonden het best grappig. Verder besloot ik het stil te houden. Met de emigratie in aantocht hadden we al veel te veel om handen en dit omzetten was geen big deal. Ik weet nog goed dat een vriendin in de whatsappgroep vroeg wie wat ging doen de volgende dag en ik vertelde; ik ga trouwen. Ik vond dat zelf best hilarisch om te zeggen, al was het misschien voor hen wel een beetje cru om het zo te horen.

Om toch iets speciaals van die dag te maken gingen we uiteten, met dank aan mijn oom en tante. We besloten naar Hotel New York te gaan. Lekker Rotterdams! Alleen jammer dat het eten me enorm tegenviel, al was het toch leuk en fijn en om toch zo’n dag met zijn viertjes af te sluiten.

Speciaal voor Timehop

Het grappige was dat ik speciaal voor TimeHop een foto van dit stuk van Rotterdam op Instagram plaatste, zodat ik nooit zou vergeten wanneer we nou eigenlijk ‘getrouwd’ zijn. Want ook op die dag wilde ik het niet aan de grote klok hangen.

Ik kreeg gelijk. Ieder jaar weer denk ik op de 21e als ik mijn TimeHop open; “Goh, het is onze trouwdag”. Overigens hoop ik ieder jaar weer ik dat ooit mijn trouwdag met alles erop en eraan nog zal vieren en dat ik dan ook eindelijk een keer dezelfde achternaam als de meiden heb.  🙂