Lieve ik. Een persoonlijke brief van Marieke

Marieke van Babyshopathome werd tijdens haar zwangerschap steeds zieker. Zo ziek dat ze uiteindelijk amper uit haar woorden kon komen en niet meer kon lopen. Een heftige tijd die verblijd werd met de komst van haar zoontje, maar helemaal de oude werd ze niet. Bij lange na niet. Marieke blijft desondanks positief en geniet met volle teugen van wat ze wél heeft. Ze schreef, als onderdeel van haar revalidatie, zichzelf een brief. Zo persoonlijk en indrukwekkend, dat ik blij dat ik hem met jullie mag delen. Lieve Marieke; hou vol, blijf sterk, blijf genieten en blijf jezelf.

Lieve ik,

Lekker hangend tussen de kussens, met een lekkere grote kom warme chocolademelk (jaja zonder slagroom) en een zak m&m’s voor me ga ik me weer is in mezelf verdiepen. Vandaag gaat het niet over gisteren maar over nu en over 12 weken.

Buiten is het bagger weer, iedereen loopt te mopperen over de regen. Dan maar binnen gezellig maken met gezellige kaarsjes, en laten we de zak m&m’s niet vergeten – al eet ik die ook als de zon schijnt, maar dat doet er nu niet toe -, en dan hoeven we ook niet naar buiten.

Het revalideren is een paar weken geleden gestart. Fijn en lastig te gelijk. Sinds de laatste maanden lukt het weer goed om positief te kijken. Al heb ik dat gelukkig ook tijdens de zwangerschap veel kunnen doen ondanks alle ellende. Kunnen genieten van het voorbereiden hoe we de slaapkamer gaan maken voor de kleine man, kunnen genieten van het bestellen en inrichten van babykamer, de kleine kleertjes, de leuke kaartjes, mooie bossen bloemen, de vele echo’s,  de gewonnen kilo pepernoten (en ssssttt die heb ik op een paar stukjes zelf helemaal opgegeten), maar het meest genoot ik van het kleine mannetje in m’n buik. Die aan het trappelen of hikken was. En op het laatste zelfs met z’n ruggetje in m’n hand kwam liggen.  Uren lag ik tussen het verdriet en het gevoel van oneerlijkheid te kletsen tegen de kleine man en zong ik alle kinderliedje die ik maar kon. Nooit zal ik dat vergeten net als dat ene moment dat ik zo moeeeee was en de kleine man lekker druk aan het doen was dat ik dacht ik ga een slaapliedje zingen, deed ik elke avond voor het slapen gaan. Nu was het dan geen avond maar middag. Tegen het einde van het slaapliedje werd je rustig en toen ik me op me zij draaide lag je stil. Zooo mooi zooo bijzonder!

Helaas waren er ook de niet leuke dingen en heb ik en ook Fer veel verdriet gehad. Er zijn wat tranen gevallen en niet alleen van de pijn maar ook het verdriet. Een cyste oke kan gebeuren die pech kan je hebben. Jammer dat we niet 9 maanden lang alleen maar de leuke dingen hebben, na 2 jaar op een zwangerschap te hebben gewacht maar ja dat weet je dat een zwangerschap niet vlekkeloos kan verlopen. Helaas was het meer en werd het nog meer.

In de eerste periode bleef ik maar werken werken werken. Ik hield van m’n werk en hoe leuk is het om als zwangere in een babywinkel te staan en te kletsen over de baby’s in onze buiken. Hele preken heb ik gekregen van m’n collega’s.

Dat ik nu ook naar mezelf moet kijken en het rustiger aan moet doen. Dat ik het in ieder geval voor dat kleine mensje in m’n buik moet doen. Dat heb ik de hele zwangerschap in m’n hoofd gehad. Ik ben niet meer alleen naar nu ook verantwoordelijk voor een klein mensje. Dat ben ik sindsdien nooit meer vergeten. Zo ook bij de gynaecoloog. Ik was zooo moe, gewoon op. Moe ben ik zo vaak, maar dit is anders: op. Hier moet echt iets meegedaan worden, want het gaat niet goed zo. Wat zegt een gynaecoloog; “Kom op hoor, je bent zwanger.” Nooit ben ik die zin vergeten, hoe kan je zoiets zeggen en moet je nu zien: Bedankt gynaecoloog! Bedankt voor je leuke cadeautje.

Op het moment snapte ik er zelf weinig van. Zag aan Fer en m’n ouders dat het niet goed ging. Een huilende vriend die zie ik zelden. Ja toen z’n vader is overleden maar daarna niet meer. En nu was hij aan het huilen, huilende ouders… hun vriendin, hun kind die niet kan lopen, die ze moeten dragen, die niet op een normale manier kan praten, kan zeggen wat ze wil. Toen drong het pas tot me door, zover het toen kon, en bracht me aan het huilen (net als nu weer). Ik kan echt niet lopen hè, ik kan echt niet praten/uit m’n woorden komen hè.

Verschillende keren in het ziekenhuis gelegen, nu schrokken ze ervan. Huhhh wat is er gebeurd? Sommigen hoefde mij niet te verzorgen omdat ze op dat moment een andere kamer hadden. Toch kwamen ze even om een hoekje kijken hoe het ging. En een zuster….ach dat lieve vrouwtje kwam me elke keer weer even een knuffel brengen omdat ze me zo’n mooi mens vond en het zo erg vond! Wat een tijd was dat!

Nu heeft dat kleine mensje een naam en is Milan alweer 11 maanden. 11 maanden van verdriet, boosheid en oneerlijkheid. Ik wil ook een “goeie” mama zijn die elke dag naar de haven kan lopen om grote boten te kijken, babyzwemmen, naar de dierentuin kan gaan zonder om de haverklap moet gaan zitten en noem zoveel meer op. Iedereen gaat gewoon weer verder met z’n ding. Dat is heel goed en daar ben ik heel blij om, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet gemeen en oneerlijk vind. Ik wil ook verder, verder als voor ik was tijdens de zwangerschap maar dan in combinatie met het mama zijn.

Trots ben ik zeker en genieten doe ik volop. Juist veel meer dan voorheen. Vaak gaan dingen langs je heen omdat er al iets anders nieuws op je staat te wachten. Sinds het overlijden van Fer z’n vader zijn we al bewuster gaan genieten maar nu dit is gebeurd,  genieten we volop. Volop van elke minuut, elke seconde. Vele familieleden, vrienden en kennissen zijn er jaloers op dat we volop genieten van de mooie kleine en grote dingen en toch ook ruimte hebben om de tranen te laten rollen.

Nu zijn de 12 weken van revalidatie  ingegaan. 12 weken om  samen met een schema te werken aan een herstel en acceptatie. Het leren omgaan met de nieuwe ik die ik ben geworden. Het opbouwen van conditie en uithoudingsvermogen. Het leren omgaan hoe ik m’n energie op een juiste manier moet verdelen. Ondanks de verwerking (een plaats geven van de dingen die zijn gebeurd) van het afgelopen jaar net als de laatste maanden ook blijven genieten / positief te blijven van de mooie kleine dingen en er tussendoor de ruimte is voor een traan.
Over 12 weken wil ik m’n “nieuwe” ik geaccepteerd hebben en daarmee omgaan zoals ik voorheen deed. Doorgaan met het schema en deze nog verder uitbouwen waar nodig en waar kan. Dat ik over over een tijdje nog verder kan lopen. Vooral het lopen. Alles zelf weer kunnen doen samen met m´n liefste gezinnetje zonder steeds de hulp van andere te hoeven in schakelen.

Mn tranen zijn op het is goed zo. En ga een eind maken aan deze brief, tot over 12 weken!

Oepsieeee en nu is m’n zak m&m’s leeg.

Liefs en een dikke knuf van mij.