Vorig jaar kreeg ik voor Liza een horloge waarbij ik haar GPS locatie kon uitpeilen, waarbij ik een berichtje kreeg als ze uit een bepaald gebied kwam, waar ze mij een hulpsignaal kon sturen en ik haar kon bellen. IDEAAL! Dacht ik.
Maar puntje bij paaltje heeft Liza dat horloge bijna niet omgehad. Het horloge was toch te zwaar om de pols, moest regelmatig opgeladen worden en kostte ook nog eens iedere maand geld om die simkaart actief te houden. Maar misschien nog wel belangrijker: ik vertrouw haar.
Ik vertrouw haar dat ze naar huis komt als de school afgelopen is. Ik vertrouw haar dat ze niet zomaar de straat oversteekt. Ik vertrouw haar dat ze geen gekke dingen doet. Ik geef haar veel vrijheid (ze is 5), maar als je alleen van en naar school kan lopen, dan kan dat ook.
De Walkie-Talkie: ideaal voor kinderen die zelfstandig door het leven willen gaan
Sinds Liza op haar verjaardag een walkie-talkie heeft gekregen is het leven voor Eva en Liza nog een stuk gemakkelijker geworden. Ze mogen verder de straat in, ze kunnen de wereld ontdekken en af en toe mij even zeggen waar ze zijn.
De laatste weken gaan ze vaak naar de speeltuin. Deze is dichtbij, maar niet zo dichtbij dat ik er zicht op heb. Ik hoor ze niet huilen als ze vallen en dat voelt niet goed. Maar uren in een speeltuin rondhangen, daar heb ik ook niet altijd de tijd voor of zin in.
De walkie-talkie is de uitkomst. Als er wat is, kunnen ze me oppiepen. Als ze ergens willen spelen, dan weet ik waar ze zijn en als ik wil dat ze naar huis komen, dan komen ze ook. Het is fijn om de meiden de vrijheid te geven en het is fijn dat ik ze nog kan controleren.
Nu moet ik er natuurlijk wel bij vertellen dat we in een veilige omgeving wonen. De speeltuin is omgeven door woningen en ook op de straten hier is veel sociale controle. Ik kan ze dan ook met een gerust hart wat vrijer laten.
Ik vind t nog heel spannend om mijn oudste dochter (4,5) ‘alleen’ buiten te laten spelen. Buiten de tuin, heen en weer fietsen in onze straat zonder dat ik erbij ben. Leeftijdsgenootjes zien we dat wel doen. Die hebben ook al paar keer voor de deur gestaan met de vraag “mag B buiten spelen?” Maar ik ben er nog niet aan toe, vind 4 ook nog jong zat. Pfff. (Woonsituatie: nieuwbouwwijk aan de rand van een dorp tussen twee steden)
Ik heb dat ook lang eng gevonden, maar hier in de straat kan het gelukkig wel. In het begin zat ik gewoon met een stoel aan de kant van de weg, later op het balkon waar ik uitzicht had en Liza ging met Eva mee.