Project fietsen zonder zijwieltjes

Vorig jaar met haar verjaardag kreeg Eva een grote stoere Hello Kitty fiets. Een 14 inch, een fiets waar ze nog een tijdje mee door kan fietsen. Tot aan de bevalling fietsten we regelmatig naar school en naar de supermarkt. Maar na de bevalling ging dat niet meer. Ik liep met de kinderwagen en de stoepen hier op het dorp zijn zo slecht (lees: schots en scheef) dat Eva er zonder hulp echt niet over heen kon fietsen. Omvalgevaar! Dus stond haar ‘nieuwe’ fiets de afgelopen tijd vaak stil. Te vaak, want als we gingen fietsen was ze zo bang. Bang om om te vallen, bang om te sturen en ga zo maar door. Vorige week besloot ik dat daar verandering in moest komen en dat Eva weer moest leren fietsen. Met Liza in de draagzak kon ik Eva goed bijsturen en na ons eerste rondje dorp, weliswaar door de parken, was ze alweer redelijk gewend. We deden nog twee keer zo’n rondje en toen vond ik het tijd om de zijwieltjes eraf te halen. Wel van haar veel te kleine fietsje, zodat ze makkelijk met haar voeten bij de grond kan. Het was even doorzetten, maar toen Eva eenmaal genoeg vaart maakte, fietste ze zo van me weg. En daarna was het ook klaar. Het dametje kan fietsen!

Het afzetten lukte nog niet, maar het stoppen ging op het kleine fietsje wel gemakkelijk. Omdat het kleine fietsje echt heel laag is, kon ze gewoon haar voeten op de grond zetten. Net als op de loopfiets. Maar dat kleine fietsje heeft wel een heel groot nadeel: ze moet zo hard trappen om überhaupt vooruit te komen. De lol was er dus snel af die middag. “Ik ben moe, ik wil naar binnen!”

‘s Avonds gingen we op herhaling. We gingen nu wat verder en Eva had alleen nog maar een zetje nodig met opstappen. We reden naar de Maas, waar ze al als een volleerd fietster kunstjes uit ging halen. Kon zij nèt fietsen? Door de plassen, van de heuvel, slalommen en ga zo maar door. Op de achtergrond kwamen donkere wolken met onweer opzetten en dat maakte fantastische plaatjes (baal nog steeds dat ik alleen mijn mobiel bij me had!).

Op zondag besloot ik de zijwieltjes van haar Hello Kitty fiets te verwijderen. Er was geen weg meer terug. Eva moest aan de bak. Dat dacht ik. Uiteindelijk bleek dat ík aan de bak moest. Eva had namelijk wederom alleen een zetje nodig om vooruit te komen. Eenmaal fietsend ging ze er als een razende Roeland vandoor met mij er hijgend achteraan. Bij iedere hoek van de straat gilde ik dan dat ze MOEST STOPPEN!!! En wat deed ze? Ze zette in volle vaart haar voet op de grond, stopte, werd dan bedolven onder het gewicht van de wat zware fiets en lag vervolgens languit op de grond. We reden/liepen met de nodige onderbrekingen naar de hertjes en weer terug. Ik denk dat ze 8 keer op de grond lag, weer opkrabbelde en weer een zetje van me vroeg. Ik was kapot aan het einde van haar fietstochtje…

Ik kan dus nu wel zeggen dat ze het fietsen onder de knie heeft, maar het stoppen en remmen nog niet. Dat komt wel! Ik ben allang blij dat ze weer wat heeft geleerd de afgelopen tijd en dat het dus met een beetje tijd en aandacht, allemaal goed komt. En is dat niet altijd? Uiteindelijk heeft ze tanden gekregen (zij het pas met 14/15 maanden), kan ze lopen (15 maanden), is ze zindelijk (bijna 3) en kan ze zichzelf aankleden (3,5). Soms is Eva wat laat met dingen en soms heeft ze het heel snel door. Ik laat haar en kijk naar haar behoeftes, meer kan je als ouder toch niet doen? Maar ik ben retetrots op haar: even in een week tijd van bang zijn om te fietsen, naar fietsen zonder zijwieltjes! What’s next?