Ik ben denk ik al 6 jaar bezig met Evy en met hardlopen. Dit jaar ging het beter dan afgelopen jaren en kwam ik ineens boven les 14 uit. Ik kreeg zelfs les 24 eruit geperst. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Ik merkte dat ik steeds bij de laatste keer (de derde keer rennen) moest opgeven. Steeds werden mijn benen zo zwaar en kon ik niet verder.
En hoewel ik wars van groepjes ben, ben ik toch blij dat ik dit jaar in zo’n groepje terecht ben gekomen. Want in dit groepje motiveren we elkaar op een normale manier. We hebben geen doelen, we zijn gewoon met elkaar aan het hardlopen en als kers op de taart, lopen we met een groot deel die Frauenlauf in Bregenz (Oostenrijk).
Die frauenlauf is voor mij wel een dingetje. Ik ben geen streber, absoluut niet. Rennen is gewoon om te bewegen, omdat ik eten te lekker vind. Ik maakte me daarom best wel zorgen hoe ik ooit die vijf kilometer ging halen. Want ik kwam nooit verder dan 4,2 kilometer en dat nog meer wandelend dan rennend.
Totdat ineens een nieuwe wind door de groep kwam. Deze nieuwe wind rende ineens een les zonder Evy.
Rennen zonder Evy? Kan dat ook?
Dus ging ik twee weken geleden rennen zonder Evy. Gewoon kijken hoever ik zou komen. Ik zette les 23 op en rende door de twee minuten wandelen en zo door naar het tweede deel rennen. In totaal rende ik iets van 25 minuten aan een stuk! Wauw… Dat was even een verademing.
De tweede keer deed ik het weer. Dit keer rende ik zelfs 32 minuten aan een stuk. Mijn hemel. IK! Gewoon zolang achter elkaar rennen. Helaas was het nog steeds maar 4 kilometer, maar joh, alsof ik dit ooit had gedacht.
De derde keer ging het niet. Ik rende met zware benen en had veel te veel aan mijn hoofd. Na twintig minuten gaf ik het op en liep ik verder naar huis. Onder het mom; ik heb tenslotte gelopen.
Gisteren ging ik weer. Na een warme dag (truien-weer) en met al mijn stappen al op de teller, was om 4 uur de zon achter de bergen. Omdat Floris thuis was ‘s middags (kinderen hebben vakantie), besloot ik mijn hardloopbroek en schoenen aan te trekken en gewoon voor een rondje te gaan. Ik had alle tijd. Al snel bleek mijn ritme wel echt lekker te zijn. Ik besloot er voor te gaan. De kilometers gingen niet zo snel als ik zou willen, maar ik zat er lekker in. Mijn muziek was goed en alles klopte. Ik rende mijn normale rondje en op het einde besloot ik niet af te slaan naar het onverharde pad (dat is echt niet goed voor mijn knieën), maar door te lopen. 30 minuten rennen, 35 minuten rennen en toen was het aftellen geblazen. Vanaf 35 minuten hield ik mijn telefoon in mijn hand en telde ik af naar de 5 KM. Wat gingen die laatste meters langzaam!!
Maar ik deed het! Ik deed het gewoon. 5 Kilometer aan een stuk. Wie had dat ooit gedacht. “Ik ren niet om te rennen, maar om te bewegen.” Gisteren rende ik dus wel om het rennen. En ik ben zo trots op het feit dat het me gewoon gelukt is!
Comments