We hebben allemaal ons eigen verhaal. We hebben allemaal zo onze eigen motivatie. Maar 1 ding is zeker, we hebben elkaar gevonden in het hardlopen en gaan mét elkaar de Bodensee Frauenlauf in Bregenz lopen. In deze Frauenlauf serie leer je ons allemaal kennen! Vandaag vertelt Janien over haar moeilijk strijd die gaande is en hoe ze zichzelf sterker maakt door het hardlopen.
Zeeuws (wereld)meisje
Zeeuws (wereld)meisje van 34 jaar, getrouwd met haar jeugdliefde, moeder van 4 kinderen in de leeftijd van 2 tot 12 jaar, creatief, veelzijdig, sociaal en muzikaal, loopt hard.
Als baby van nog geen 3 maanden oud werd ik uit Indonesie geadopteerd door Nederlandse ouders. Ik groeide op in het mooie Zeeland waar ik als kind al vroeg kennis maakte met sport. Paardrijden, skaten, hardlopen, (zumba)fitness en nog een aantal sporten groeiden uit tot een belangrijk onderdeel van mijn leven. Heerlijk was het om ´s avonds na het eten nog even een rondje door de polders te gaan skaten, of hardlopen, een buitenrit over het strand of lekker een uurtje de sportschool in. Helaas bleef er door studie, werk en uiteindelijk ook het drukke gezinsleven weinig vrije tijd meer over om te sporten. In 2011 ging het roer om en werd gezondere voeding en een ander bewegingspatroon ingevoerd, en ook het hardlopen weer opgepakt. De bijkomende gewichtsafname stimuleerde dat nog eens en zo werd een nieuw en sportiever levenspatroon geboren.
Ik ging graag hardlopen in de polders, een frisse neus halen op de dijken langs het water. Een extra lange wandeling maken met de kinderen. En waarempel, ondanks het drukke gezinsleven, baan, studie, hobby´s en het sociale leven begon ik weer energie over te houden.
In 2015 kwam de mogelijkheid te emigreren naar Duitsland. Dit was al jarenlang onze droom, nog voordat de kinderen geboren waren. De emigratie kostte veel tijd en energie, er moest veel geregeld worden en daarnaast was ik zwanger van onze dochter dus het hardlopen, sportieve leven ging overboord, en weliswaar door andere oorzaak namen ook de kilo´s die ik meeslepen moest weer toe.
Zo ging ons leventje voort. We raakten als snel goed gewend in ons nieuwe thuisland, maakten door de zwangerschap en geboorte van onze dochter meteen kennis met de Duitse gezondheidszorg. We kregen een fijn netwerk van vrienden om ons heen en zeker de kleinste kinderen kenden haast niet meer anders dan een leven in Duitsland. Tot de dag dat het gewicht van de mee te slepen kilo´s me te groot werd, en ook de mentale balast zich ophoopte.
Tijd om opnieuw het roer om te gooien. Fysiek en mentaal weer fit en sterk worden werd weer belangrijk.
Het roer om!
Zo besloot ik om het hardlopen weer op te pakken en te gaan trainen voor de 5 kilometer. Mijn eerste doel was de 5 kilometer binnen het half uur uit te lopen, af te vallen en daardoor fitter in mijn vel te raken. Ik was lekker op gang met mijn trainingsprogramma en ontdekte dat er een behoorlijk aantal vrouwen die ik had leren kennen via een facebookgroep voor geemigreerde moeders ook graag ging hardlopen. Ieder zo zijn doel, ieder vanuit haar persoonlijke motivatie, maar 1 ding hadden we allemaal gemeen. Vriendschap, want ik kan wel zeggen dat na enige tijd die vrouwen niet alleen digitale vriendinnen wereldwijd waren, waar ik alles rondom hardlopen, levenspatroon en voeding mee deelde. Nee, ze bleken stuk voor stuk (overigens naast nog een groot aantal lieve wereldwijde vrouwen) echte vriendinnen waar lief en leed mee gedeeld kon worden.
Toen in september 2017 onze gezinssituatie door ziekte veranderde drukte dat een grote stempel op ons leven. Ook het hardlopen werd anders. Ik deelde niet langer vol trots mijn prestaties, of vroeg advies over het lopen, of klaagde over het gebrek aan motivatie om te gaan lopen bij slecht weer. Nee mijn hardloopvriendinnen op afstand bleken mijn steun en toeverlaat in de meest uiteenlopende dingen. Ze deelden mee in onze zorgen, stuurden lieve kaarten en bloemen, leefden met ons mee als we weer in een onzekere (ziekenhuis)periode zaten, kwamen met waardevolle adviezen en een luisterend oor wanneer dat nodig bleek.
Hardlopen veranderde, ik liep niet meer om fitter te worden, maar als afleiding, als moment voor mezelf. Momenten waarin ik kon juichen en momenten waarin ik in een waas van tranen door de regen liep. Maar ik liep! Nooit eerder was ik zo dankbaar voor het feit dat ik überhaupt nog kon hardlopen. Ik kreeg zelfs het schuldgevoel dat ik gezond was en trainen kon. Maar gelukkig waren ook daar zoveel lieve hardloopvriendinnen die me door die fase heen hielpen. En lopen werd weer fijn. Ik durfde weer een doel te stellen. Een doel wat we allemaal voor ogen hebben. De Frauenlauf in Bregenz lopen met elkaar. Zoveel verschillende vrouwen, zoveel achtergronden, motivaties en woonlanden. Toen ik de vraag kreeg of ik meeging heb ik kort geaarzeld, en ach waarom ook niet? Eindelijk in realtime hardlopen met elkaar. Al die lieve vrouwen ontmoeten. Wie zegt daar nou nee tegen?! Het is een eer als ik straks in juni 2018 samen met die prachtige groep wereldvrouwen over de eindstreep mag lopen. Een doel om voor te trainen, een doel om ondanks alles weer vooruit te durven kijken. Inmiddels heb ik een aantal van die `Running Dutchies` persoonlijk mogen ontmoeten. Nog meer kijk ik nu uit naar de Frauenlauf. Nog meer motivatie om te blijven trainen.
Via deze weg wil ik niet alleen de geweldige hardlopende mama´s bedanken voor hun steun, maar tevens ook alle andere lieve vriendinnen/vrienden, familie, bekenden, in Nederland, Duitsland en over heel de wereld voor alle kaarten, medeleven, bezoekjes en hulp in welke vorm dan ook. Zonder jullie was onze weg vele malen zwaarder geweest, dank jullie wel dat jullie ons in onze weg begeleiden, soms een stukje last meedragen, ons motiveren en activeren.
Mijn levensmotto is ´Carpe Diem´, pluk de dag! Maak iets moois van wat je vandaag gegeven wordt, en wacht niet tot later. Loop je eigen run, want niemand weet hoe het is om jouw schoenen te staan, wees dankbaar voor de wegwijzers op je weg en laat je niet van je pad brengen door de obstakels die je tegenkomt maar zie ze als iets wat je sterker maakt, als uitdagingen die je al dan niet met hulp aankunt zelfs als je denkt dat je balast te zwaar wordt en je het lopen op wilt geven om bij de pakken neer te zitten. Want met stilstaan kom je niet verder, je moet vooruit of je wilt of niet. En iedereen heeft dat in zich!
Running is my escape
Bregenz here we come!!
Comments