Soms ben ik echt een vreselijke moeder. Want welke moeder vindt het nou niet leuk om naar de prestaties van hun kind te kijken? Ja, ik dus. Laat ik voorop stellen dat ik het 9 van de 10 wél leuk vind, maar die ene keer (en dat gaat dan om 2x per jaar) dus niet. En die keer was gisteren… Eva had een verplichte wedstrijddag met de gymvereniging. Drie disciplines (100 m hardlopen, balworp en ver-sprong) en we zijn er de hele dag zoet mee geweest.
Obligatorisch
Het begint al met het feit dat het VERPLICHT is. Ik hou al niet van dingen die verplicht zijn. Het Duitse woord hiervoor ‘obligatorisch’, past er ook helemaal niet bij. Het woord klinkt voor mij alsof ik zelf de keuze heb en dan heb ik dat niet. Daar gaat het al mis in mijn hoofd.
Vroeg opstaan op zondag!
Nou is de zondag niet heilig bij mij, maar om 7:20 met je kind al naar de sporthal rijden of – in mijn geval – afzetten is toch niet normaal! En de eerste wedstrijd begon om 8:45…
Wachten, wachten, wachten
De kinderen vermaken zich meestal wel als ze met vriendjes zijn. Maar de ouders moeten wachten. En wachten. En wachten. Eva had 4 wedstrijden. 8:45, 10:00, 11:45 en 13:50. Wedstrijden die vaak maar een kwartiertje duren. Tussendoor ben je dus.. juist. Aan het wachten…
Eten en drinken
Inmiddels ben ik wel gewend aan de Zwitserse prijzen, maar toch. Een dagje als gisteren kost ons toch iets van 50 euro (ruim 50 frank). En dat vind ik veel en dat irriteert me. Koffie hoeft geen 3 euro te kosten, maar hier wel (het is gewoon een sportvereniging die het organiseert). En laten we wel wezen, als je om 6 uur opstaat dan heb je die koffie wel nodig! Met nog wat te drinken voor de meiden en een extra bak koffie voor ons, middageten (worst) ben je dus een hoop geld kwijt. Natuurlijk kan je ook broodjes meenemen, maar dat doe je hier dan weer niet…
En het eindigt altijd met tranen
Want na een hele dag sporten, komt de 1 kilometer loop nog als toetje. Deze hoeven de kinderen niet te lopen, maar als je hem loopt krijg je wel een medaille. Hoe gemiddeld Eva ook is met de andere disciplines, hardlopen is niet haar ding. Steken in haar zij, teleurstelling. Het is een hard gelag…
Natuurlijk ben ik trots op Eva dat ze het zo leuk vindt om te doen, natuurlijk is het uiteindelijk ook wel gezellig om met de andere ouders te kletsen, natuurlijk is het ook wel een familie uitstapje & natuurlijk is het ook fijn om met een worst te lunchen. Maar dit is zo niet mijn ding. Mag ook weleens toch?
Comments