Elke leeftijdfase kent momenten dat je enorm trots bent op je kind (als je dat niet al iedere dag bent). Als ze baby zijn dan vind je het supergoed als ze hun hoofdje recht kunnen houden (later kwam ik erachter dat je die koppies toch nog wat langer moet vasthouden), als ze willen zitten of zelfs een poging doen tot staan. Iedere nieuwe beweging, lachje en zelfs het kopen van weer een groter pak luiers zorgden bij mij voor een trots gevoel. Als ze eenmaal goed zitten, dan wil je dat ze gaan kruipen en kruipen ze, dan hoop je dat ze snel gaan staan. Staan ze, dan hoop je dat ze snel gaan lopen en het liefste heel snel daar achteraan los gaan lopen. Alles is een mijlpaal in het leven van je zoon of dochter, maar ook in het leven van dat als ouders zijnde. Want dat jouw kind dat allemaal al doet en kan, dat is toch wel erg bijzonder.
Nog steeds deel ik met veel trots hoe Eva zich ontwikkelt, eerst via haar eigen website en nu steeds vaker met korte tweets en statusupdates via Twitter, Facebook en Instagram. Ook Youtube staat barstensvol met filmpjes van haar en hoe ze is. Ik wil het niet vergeten. Ik wil onthouden wat ze doet en hoe ze het doet en wanneer ze dat doet, maar vooral hoe ze nu is. Hoeveel lol ze heeft, hoe dwars ze kan zijn, hoe lief ze kan spelen, hoe fijn ze het heeft in haar eigen wereldje met haar Little Pony’s, blokken of prinsessen. We zijn trots op die gekke uitspraken van haar, maar ook als ze ons kan vertellen wat er wel op de snelweg mag rijden en wat niet. Dat ze tot 10 kan tellen in het Engels en Spaans en ook in haar eigen Fantasieduits: Ien, Zwie, Drie. Ach en zoals elke trotse moeder… kan ik nog wel eeuwen doorgaan.
Ik deel veel van dit soort momenten via de social media, een bewuste keuze. Ik heb ooit het boek Mom’s one line a Day gekocht om iedere dag iets in te schrijven, maar dat werkte dus absoluut niet voor mij.
Ik ben nu natuurlijk wel heel benieuwd hoe jullie deze momenten onthouden en of jullie ze ook delen met anderen?
Dit deelde ik de afgelopen dagen via Twitter over Eva
Spelletjestelefoon: 'Kun jij de letter IJ vinden?'
Eva: 'Oh de IJ van I love you.' <3 Zo schattig!
— Marlieke (@MijnDochterenIk) 20 februari 2014
Eva ziet het Zwitserse curling-team in actie: "Die dokter-piloten zijn het ijs aan het poetsen." Goed gevonden!
— Marlieke (@MijnDochterenIk) 20 februari 2014
Ik liet Eva gisteravond uit voorzorg al plassen. Een beetje voor niets; ze besloot een gat in de dag te slapen en haar blaas op bed te legen
— Marlieke (@MijnDochterenIk) 18 februari 2014
En dit via Instagram
De aanleiding
Aanleiding voor dit onderwerp is trouwens onderstaande video. Dit meisje is ook 3 jaar en kan al op een behoorlijk niveau lezen, kent de hoofdsteden en weet ik wat niet allemaal nog meer. Ze heeft een IQ van 160, omdat ze hoger niet kunnen meten en dat is gelijk met Einstein. Ze is het jongste lid van de Mensa en toch… Ik zie op dit filmpje geen meisje dat superslim is voor haar leeftijd. Ik zie een meisje van 3 en dat vind ik super om te zien. Haar ouders laten haar haar gang gaan, bieden haar uiteraard aan waar ze behoefte aan heeft, maar laten haar vooral kind zijn. En zo hoort het!
Wat een fantastisch kind, en vooral die ouders. Goed hoor dat ze haar gewoon lekker kind laten zijn.
Om terug te komen op je vraag; ik heb het eerste jaar een dagboekje bijgehouden voor familie, maar was hem toch niet. Werd ook niet echt veel gelezen. De foto’s deel ik op instagram en facebook. Misschien als ze groter is en ook zulke leuke uitspraken heeft kan ik er wat meer mee doen.