Van een gesprek in het zonnetje tot het mooiste compliment ooit

Soms ben ik enorm trots op Eva (nee, eigenlijk best wel heel vaak). Hoe zij kan schakelen tussen Nederlands en Duits. Hoe zij vreemden, oud en jong, durft aan te spreken. Dingen durft te vragen in haar beste Duits (hoe heisst die hund?). Die trots steek ik niet onder stoelen of banken. Ik kom uiteraard altijd nog even langs bij vreemden om te kijken of ze Eva wel hebben begrepen en eventueel uit te leggen wat ze dan wilde zeggen. Vandaag ging het heel goed en dat vertelde ik die mevrouw ook: “Ik vind het toch zo knap, dat ze ook echt probeert om Duits tegen u te praten.” Haar reactie had ik echter nooit verwacht…

“Maar dat komt door jou. Jij staat hier vrolijk, open en vrij te wezen. Jouw dochter heeft zo’n mooi voorbeeld om zonder schaamte ieder gesprek aan te gaan. Ik zei het net nog tegen mijn buurvrouw, dat ik jaloers ben op jouw houding. Je bent de perfecte moeder zoals je daar met je jongste dochter in de draagzak staat en communiceert met je oudste. Een vrouw van de wereld dat ben jij en daar mag je trots op zijn.”

Punt.

Mond vol tanden.

En ja. Kneitertrots op mezelf!

Bedankt mevrouw.

Ik ga aan dit korte gesprekje nog vaak terugdenken.