#wijEmigreren | Kunnen we nog wel weg?

De komende dagen staat Love that in het teken van onze emigratie. Niet alleen omdat we nog geen internet hebben en het er niet naar uitziet dat we dat deze week nog krijgen, maar ook omdat ik weet hoe nieuwsgierig jullie zijn naar onze avonturen, of naar dit avontuur.

Ik ga bij het begin beginnen. Op donderdagavond, vorige week, kwam de verhuiswagen en ging Floris, mijn broer Thomas en onze buurman Lex met huisraad richting Zwitserland. De hele week stond in het teken van afscheid nemen zoals jullie hebben kunnen lezen in het laatste weekoverzicht. Voor hen stonden deze dagen juist in het teken van autorijden en verhuizen. Donderdagavond begonnen de heren (met hulptroepen Eddie en Ivo) de verhuiswagen in te laden. Om 24:00 zat alles erin en begon hun rit. Met de auto is Zwitserland (naar ons huis) 8,5 uur rijden, met de vrachtwagen doe je er al 11 uur over. Tel daarbij de verplichte rusturen/rusttijden bij op en je bent al gauw 14 uur onderweg. De mannen vielen na zo’n zware dag natuurlijk ook nog in slaap en kwamen in Duitsland in de file terecht. Al met al hebben ze er zo’n 21 uur over gedaan om naar ons nieuwe huis in Zwitserland te komen. Daar hebben ze als een malle de wagen uitgeladen en zijn ze spullen in elkaar gaan zetten. De volgende ochtend (zaterdag) moesten ze immers al weer terug. Lex en Thomas deden er zaterdag aanmerkelijk korter over, rond half twaalf was Thomas alweer thuis. Ik sliep, want mijn dag was alles behalve relaxed geweest, zoals ik had gepland.

Liza werd namelijk ziek, zieker en nog erger. Al de hele week was ze aan het kwakkelen en omdat ze bij mijn moeder was, ging mijn moeder met haar naar haar huisarts vrijdag. Een baby die al 3 dagen koorts heeft, moet natuurlijk gewoon nagekeken worden. Liza was echter zeer alert en oogde absoluut niet ziek, waardoor de huisarts Liza een paracetamolkuurtje, ja dat kan ook, voorschreef. Toen ik vrijdagavond bij hen kwam, had ik precies hetzelfde gedaan. Het meisje was gewoon gezellig en zichzelf.

Vrijdagnacht kwam daar verandering in, iedere 20 minuten werd ze wakker. Ik was al moe en daardoor werd het niet beter. Echter, wat moet dat moet. Zaterdag had ik dan ook voor die middag alleen een bezoek aan mijn bed ingepland. Na al die drukke weken was ik daar zo aan toe. En ja hoor, Liza werd steeds ongezelliger, haar koorts werd hoger en ze begon er steeds slechter uit te zien. Mijn alarmbellen gingen opeens af en mijn moeder en ik besloten om met haar naar de huisartsenpost te gaan. Wat moest ik ineens huilen. Pffff…. Ze vroegen of ze haar in nog op haar nek kon leggen en toen brak ik. Ik weet niet, maar ik besefte ineens dat het misschien iets meer dan een griep kon zijn. Oh shit, kon onze vlucht morgen nog wel doorgaan? Maar ziek is ziek en je moet het er maar mee doen. Dus geen stress om die vlucht, dat loopt wel los. Liza is het belangrijkste

Een uur later konden we terecht, we stonden alleen al een kwartier later daar met spoed binnen. Ineens werden haar beentjes blauw (waarschijnlijk omdat we haar verkeerd vast hadden) en kregen we het echt op onze heupen. Bij de HAP konden we meteen doorlopen en hadden we vrij snel bezoek van de arts. Hij vertrouwde het ook niet en stuurde ons direct door naar het ziekenhuis, naar de kinderarts in Breda. Onderweg checkte ik steeds of Liza het nog wel deed, ik zat achterin met haar op schoot. Geen haar op mijn hoofd die haar in de Maxi Cosi wilde stoppen. Bij mij zat ze in ieder geval goed en kon ik eventueel meteen in actie komen. Bah. Het idee alleen al, maar het meisje was zo ziek.

In Breda moesten we even wachten in de wachtruimte en daar viel Liza in een hele rustige en kalme slaap. Ze zag er gelijk meer ontspannen uit en ik zei al tegen mijn moeder dat het leek alsof we het ergste gehad hadden. Ik was in ieder geval weer wat geruster erop. Toen we aan de beurt waren, moest Liza in een couveuse liggen. Ze paste er bijna niet meer in. We konden weer lachen. Liza echter nog niet. Ze werd gewogen (9 kilo) en haar koorts werd gemeten. Ze had 39,9. Oef, ik schrok me echt kapot. Vandaar dat ze zo ziek was. Gelukkig zei de arts direct al dat ze zich daar geen zorgen overmaakte. Koorts is schijnbaar goed, dat is het lichaam hard aan het werk. D’r zuurstof was goed en d’r hartje maakte overuren, wat ook een goed teken was. Ik dacht aan het RS virus en ook de huisarts van HAP dacht aan RS, de kinderarts zei dat het goed mogelijk was, maar dat haar lijf dat prima zelf kon handelen zoals ze zag. Ze besloot om voordat ze een bloedonderzoek zou doen, Liza eerst 240 mg paracetamol te geven. Een flinke dosis. Dat geef ik Eva nog niet eens. Omdat Liza bijna 10 kilo was durfde ze het wel aan en als er wat was, dan waren we op de juiste plek. Liza kreeg de zetpil, een plaszakje opgeplakt en een flesje te drinken. Het was inmiddels half 4 en ze was kapot van vermoeidheid. We kregen een kamer toegewezen en daar lag ik alsnog met een slapende Liza op de bank. 2 uur later werd Liza wakker en na een fles, zagen we weer een lach. En nog een lach en toen kwamen daar de pretoogjes en toen kwam bij ons de geruststelling. Het meisje werd weer zichzelf. Ik gaf haar aan mijn moeder en toen ontdekte ik een natte plek op mijn broek… Was dat plaszakje gaan lekken! Ik draaide hem snel dicht en riep de verpleegster. Gelukkig zat er nog net genoeg plas in om haar urine te checken, als dat goed was mochten we naar huis. En dat was goed. Wat Liza nou had? Ze had een enorme verkoudheid en last van haar oren en keel, maar een echte diagnose werd er niet gesteld. Ik kreeg medicinale neusdruppels mee voor bij het opstijgen en landen, ook voor Eva, want we mochten gewoon gaan vliegen de volgende dag. Liza moest nog de komende 3 dagen 3 x per dag 240 mg paracetamol krijgen en dan zou het over gaan.

Jeetje wat een gekke dag was het. Ook voor mijn moeder. In plaats van bij de musical met al haar kleindkindjes, zat ze met haar dochter en jongste kleinkind ineens in het ziekenhuis. Wat was ik blij met haar. Ik had er niet aan moeten denken om daar alleen te zitten. Nu deelden we de zorgen en de zorg. Voor Eva werd goed gezorgd door mijn lieve zussen en zij heeft dus weinig tot niks van onze stress meegekregen. Fijn om die laatste dagen nog zo’n gebruik te kunnen maken van familie. Op naar morgen, op naar het vliegveld, op naar ons nieuwe land, op naar ons nieuwe huis!

We zijn inmiddels een week verder en ze knapte inderdaad heel langzaam op. Haar oor is doorgebroken, zoals ze dat noemen. Gatver! Er komt al 4 dagen zoveel zooi uit, maar het meisje is weer happy. Ook kan ze ineens los zitten, iets wat ze vorige week echt niet kon. Ik denk dat we de komende tijd dus wel weer wat nieuwe ontwikkelingen kunnen verwachten!