Vorig jaar had ik een kortstondig avontuur in de schoonmaakbusiness. Aangezien dat meer kostte aan verzekeringspremies, dan dat het opleverde (zelfs met 25 frank per uur) moest ik daar mee stoppen. Ik was weer aangewezen op mijzelf. Het afgelopen jaar heb ik dan ook de koe bij de horens gevat en ben dan ook daadwerkelijk van start gegaan met Marlieke.com. Ik ben zelfstandige in Zwitserland en dat is in dit land toch best anders dan in Nederland.
Van online naar offline
Want waar ik in Nederland een leuk online netwerk had opgebouwd en vanuit daar een goed offline netwerk kreeg, was het hier toch wat anders. Dat online Zwitserse netwerk is er niet. Ik communiceer online ook alleen in het Nederlands. Geen Zwitser die je daarmee over de streep trekt. Ook niet trouwens met mijn Duits en vooral het gebrek aan fatsoenlijke grammatica.
De Zwitsers in deze regio zijn sowieso niet echt online te vinden. Ondernemen is hier nog echt een kwestie van je hoofd laten zien en zichtbaar zijn. Zichtbaar zijn in het ondernemersleven, zichtbaar zijn in het verenigingsleven. Je moet ervoor zorgen dat je zo in de hoofden van de mensen komt en dat je daar niet meer uit gaat.
Ik ben fotograaf en grafisch designer. Een combinatie die voor mij hier in Zwitserland (en in combinatie met schrijven – ook voor de Nederlandse markt) erg goed werkt. Ik kan snel laten zien wat ik kan en daarbij heb ik daar mijn falende grammatica niet voor nodig. Ik heb er alleen klanten voor nodig. Mijn klanten zijn ondernemers en privé personen.
Verenigingen zijn essentieel om mensen te leren kennen
En dus ben ik op het moment van schrijven in 4 verenigingen actief. Want naast dat ik graag nieuwe mensen ontmoet, buiten mijn bekende groepje en wil integreren, ben ik ook actief omdat ik mezelf wil laten zien. Ik wil laten zien wie ik ben, wat ik kan en wat ik voor iemand kan betekenen. Dat kost een hoop tijd en soms ook wel heel veel energie, maar uiteindelijk weet ik zeker dat dit zichzelf terugbetaald in goede opdrachten. De vier verenigingen zijn overigens heel erg divers.
De gymvereniging: bij de gym zit ik sinds ik hier woon, we sporten op woensdagavond en daarbij hebben we een spin-off groep op maandagochtend. Het zijn allemaal mensen die ik vanaf het begin ken en die mij hebben leren kennen. Ieder jaar organiseert onze club het Maskenball tijdens carnaval. Afgelopen jaar was ik al verantwoordelijk voor de foto’s tijdens deze avond, dit jaar zorg ik ook voor de reclame voor dit evenement.
De Cultuurvereniging: afgelopen jaar werd ik door een kennis gevraagd of ik interesse had om plaats te nemen in het bestuur van de cultuurvereniging. Ze weten niet wat ze in huis gehaald hebben, want deze Nederlandse dame neemt geen blad voor de mond en is wars van de Zwitserse beleefdheidsregeltjes. Arme bestuursleden. Daarentegen ben ik wel degene die alle reclame naar buiten verzorgd en de foto’s van iedere avond die we organiseren. Deze foto’s staan steeds in de regionale krant, superleuk. En ook het feit dat een cultuurvereniging andere mensen aantrekt dan andere verenigingen, is natuurlijk bedrijfsmatig ook een goede zet
De krabbeltreff: deze kleine vereniging organiseert elke donderdagochtend een koffieochtend voor moeders (vaders, opa’s, oma’s, ooms, tantes) en de kinderen die nog niet op de kleuterschool zitten. Ik zit in het bestuur, wederom met mijn Nederlandse roots waarbij ik geen blad voor mijn mond neem. Ik maakte afgelopen jaar het nieuwe logo en de flyer voor het nieuwe jaar, daardoor konden we de afgelopen weken een hoop nieuwe moeders verwelkomen
De boerinnenverenging: bij deze laatste vereniging zit ik nog maar kort. Deze club met vrouwen – van jong tot oud – organiseert leuke cursussen en avonden met workshops. Ze hebben me gevraagd of ik voor de speciale dag die ze in maart organiseren voor de hele regio, de flyer wil ontwerpen. Natuurlijk wil ik dat.
Drie jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik in een Turnverein of Bäuerinnenverein zou zitten. Maar het bevalt me wel. Met mezelf heb ik afgesproken dat ik voor verenigingen gratis werk, maar dat ik verwacht dat er reclame gemaakt wordt en dat ze uiteraard aan me denken wanneer ze familiefoto’s willen maken of voor hun bedrijf grafische ondersteuning nodig hebben. Gratis werken beperkt zich dus alleen tot de verenigingen en daarbij hoef ik ook niet te denken aan ‘vriendenprijsjes’ etc. Ik werk tenslotte al voor de gemeenschap hier en dat vind ik voldoende.
En nu? Mijn inspanningen leveren inderdaad wat op. Naast dat ik niet meer naar de supermarkt kan gaan, zonder met jan en allemaal te ouwehoeren, leren mensen mij inderdaad professioneel kennen. Opdrachten stromen langzaam, maar zeker, binnen. Dit jaar moet ik voldoende zichtbaar zijn om volgend jaar – als Liza 5 dagen in de week op school zit – volledig aan het werk te zijn. Dat is mijn doel!
Comments