Ieder jaar is het weer hetzelfde hangijzer bij mij. De kinderfeestjes van de meiden. Want wat gaan we doen, wie moet er uitgenodigd worden, hoeveel kinderen nodigen we uit. Eerlijk gezegd was ik vorig jaar op Eva’s verjaardag heel blij dat ik van de endocrinoloog echt even rustig aan moest doen en stress moest vermijden. En ook Liza’s kinderfeestje is er lekker tussendoor geslipt.

Een kinderfeestje en nu?

Ik ben geen type voor kinderfeestjes

Ik kan het niet. Ik kan het maar beter toegeven. Ik ben niet het type om heel veel kinderen om me heen te hebben. Ik ben niet het type voor kinderfeestjes. Niet op het moment zelf, maar ook niet de week ervoor. Ik heb het wel geprobeerd hoor, maar het is niet aan mij besteed. Kinderen die al snel verveeld zijn. Kinderen die de taart niet lekker vinden of wat dacht je van het programma dat je zorgvuldig in elkaar hebt gedraaid, binnen een half uur afgedraaid is en je daar met kinderen zit die zich aan het vervelen zijn. Ik krijg stressvlekken als ik überhaupt aan een kinderfeestje denk.

Je wilt voor de jarige het leukste feestje organiseren, waar kinderen nog weken later of in ieder geval een dag later, nog over praten. Je wilt dat jouw jarige job heel relaxed en zonder stress zijn of haar verjaardag viert. Dat ook de jarige die avond tevreden in zijn bed ligt.

Een themafeest met indianen en woordjes grillen in het bos

Wat zou ik mezelf toch graag zien als oermama. Zo’n moeder met die skills waarbij ze haar hand niet omdraait voor een thuisfeestje met acht kinderen. Die de pedagogische krachten bezit om ieder moment van verveling weg te wuiven. Die iedere ruzie weet te beslechten met de beste en opbeurende woorden, zodat het gezellig is en blijft. Je wilt de leukste speurtochten uitzetten, een ronde fietsen met alle uitgenodigde kindjes, worstjes grillen, een themafeest met bijbehorende spellen en decoratie. Ik zou het dolgraag willen.

De realiteit is dat ik niet zo’n moeder ben. Ik vind het prima als kinderen heerlijk buiten spelen, maar van heel veel kinderen in mijn huis krijg ik het al snel benauwd. Al die herrie, al die troep. Van kinderen die mijn cake niet lekker vinden, krijg ik het heen en weer. Van kinderen die brutaal doen, word ik geïrriteerd. Van een jarige job die de hakken in het zand zet, daar krijg ik helemaal wat van. Wat ik verwacht van zo’n supertof verjaardagsfeestje, is niet wat ik krijg. En dus vier ik het liever niet. Geen stress, geen gedoe en iedereen tevreden. Helaas, niet iedereen.

En toch vierden we dit jaar ineens een klein feestje

Maar hoe dan? Als je dan geen groots verjaardagsfeest wilt vieren, wat moet je dan? Dit jaar wilde Eva heel graag naar de bioscoop met vriendinnen. Wat een goed plan. Helaas passen er maar 3 extra kinderen in de auto. Is dat een probleem? Dat was het niet. Een verjaardagsfeestje met drie kinderen. Vooraf was er geen stress bij mij en bij de jarige ook niet veel meer als anders op een verjaardag. Drie kinderen, daar kan je mee praten. Drie kinderen extra, die kun je vrij laten in je huis. Drie kinderen maken ook niet zoveel ruzie als meer kinderen. En drie kinderen extra, die ook nog eens iets leuks gaan doen (en nog eens twee uur in de bioscoop zitten) is heel goed te doen.

Het resultaat van ons eerste ‘kleine’ kinderfeestje

Het resultaat na dit eerste kinderfeestje met 3 uitgenodigde kinderen was:

  • Een jarige die tussendoor of aan het eind niet overprikkeld is van alle kinderen
  • Een moeder zonder stress, zowel vooraf als achteraf!
  • Een andere dochter die ook wel 3 kinderen wilde uitnodigen met haar verjaardag (halleluja!) en besloot om naar de Mc Donalds te willen!
  • 75 euro armer (5 bioscoopkaartjes en daar eten en drinken), maar een bloeddruk die geen moment omhoog is geschoten!

Klein is fijn!

Show Full Content
Previous Een kind met karakter, totdat je de gebruiksaanwijzing ontdekt
Next Die borsten van mij… ik herken ze niet meer terug.

Comments

Laat hier je reactie achter

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Close
Close