Een kind met karakter, totdat je de gebruiksaanwijzing ontdekt

Ik heb heel veel geschreven over mijn temperamentvolle dochter, mijn kind met een pittig karakter. Enerzijds ben ik supertrots op haar omdat ze door haar karakter nooit over het hoofd werd gezien of werd vergeten, en gebeurde dat toch, dan hoorde de hele wereld dat. Maar een kind met een pittig karakter of zoals het inmiddels wordt genoemd: een temperamentvol kind, is niet altijd even makkelijk. Gelukkig gaat het met de jaren beter. En dat valt ook jullie op. Ik heb laatst een paar keer de vraag gekregen hoe het nou met haar is en hoe we dan ‘ineens’ na al die jaren wel de gebruiksaanwijzing gevonden hebben.

Lees ook: Hoe tem ik mijn draak – Hoe het echt is om een pittige dochter te hebben

Dat eeuwige vechten om alles

Om je geheugen even op te frissen. De eerste zes jaren waren niet gemakkelijk. Stel je voor, altijd op je hoede voor grote woede-uitbarstingen, geschreeuw waarbij het hele dorp kan horen dat er iets niet goed gaat bij ons, altijd maar dat eeuwige gebekvecht over alles. Ik wil niet tandenpoetsen, ik ruim mijn kamer niet op, ik kam mijn haren niet, ik ga niet douchen… Alles wat ik van mijn kind verwachtte, kon ik op mijn buik schrijven. En dan was er nog dat gezeur. Gezeur om alles. Mag ik tv kijken, kan ik op de iPad, mag ik een snoepje, mag ik nu mijn snoepje, en natuurlijk iedere ‘nee’ van mijn kant, kwam driedubbel terug.

Dat er een kind met karakter in mijn buik zat wist ik al vroeg. Tijdens een controle in het ziekenhuis waarin ik aan ‘strakke’ ctg banden lag, maakte ze zich al zo druk dat haar hartslag boven de 200 uit kwam. Ik wist precies dat deze baby klaar was met dat strakke gedoe om haar heen en boos was.

Ik kan me nog herinneren dat een extra stukje worst in de supermarkt tot grote drama’s leidde en ik uiteindelijk gewoon de winkel uitgelopen ben met een schreeuwend kind op mijn arm en mijn boodschappenwagen in de winkel achtergelaten.

Ik kan me nog herinneren dat ik de kleine 5 jarige dame het liefste met koffer en al om 7 uur ‘s ochtends uit huis had gezet en dat de buurvrouw alles had gehoord (en me gelukkig verzekerde dat zij dat ook eens had gehad).

Ik kan me nog herinneren dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Of ik met haar naar de psycholoog moest of naar het ziekenhuis of er iets miste in haar ontwikkeling of dat ik haar maar gewoon op heropvoedingskamp moest sturen. Pijn in mijn hart en een verdrietig hoofd tot gevolg.

Maar het tij keerde zich

Het tij keerde zich toen ik er helemaal doorheen zat en het gedrag vandaar met anderen besprak. Het bleek altijd om eten te gaan… En toen we daar duidelijker in waren en zij ook zag dat het zij gezelliger was in huis en ik minder boos. Zelf werd ik ook weer minder geïrriteerd, kon ik haar beter handelen en zag ik ook waar ik mezelf kon verbeteren. Het was echt iets wat we samen moesten doen en dat deden we.

De driftbuien zijn verleden tijd, was het echt zo makkelijk?

Na de eerste paar weken zagen we al een flinke verbetering, na drie maanden hadden we geen ander kind maar wel een kind waarbij het gedrag te hanteren was. Een meisje waar ik mee kon praten, die ik kon temmen als dat nodig was en die kon praten als ze boos was.

Die driftbuien, hoe is het daar nu mee?

Inmiddels is het zesjarige meisje van toen, een grote negenjarige dame. Ze weet nog steeds wat ze wil en laat dat duidelijk merken, maar ze weet ook hoe ze dat moet laten merken. Ze gaat helemaal op in muziek en vind haar rust in aanrommelen in haar kamertje. Praten kunnen we nu als de beste samen. We overleggen veel en ik kan zeggen dat het nu zoveel makkelijker is. Wat zijn onze succespunten? Ik probeer ze op te schrijven, misschien heb je er wat aan!

1. Zoetigheid

Het minderen van zoetigheid is zeker wel een van grootste succespunten geweest in het veranderen van haar gedrag. Niet meer standaard hagelslag op brood of iedere dag een snoepje. Het heeft ons allebei geholpen om inzicht in gedrag te krijgen.

Ik moet eerlijk zeggen dat langzaam we weer meer zoetigheid zijn gaan eten in huis. Wel gaat het met mate en houd ik het gedrag van haar in de gaten. De week na haar verjaardag, waarin het hele weekend geen grens was, hebben we weer geweten waarom we rustig aan moeten doen met zoetigheid. 😉

2. Schermtijd

We zijn best relaxed geweest met schermtijd, maar wat blijkt: onze kinderen gedijen niet zo goed met te lang tv kijken of te vaak achter een iPad of telefoon hangen. Het doet ze verlangen naar meer, meer, meer…. En juist die eeuwige drang naar meer, dat irriteert mij mateloos. De iPads zijn al lang en breed leeg en worden niet meer opgeladen. Inmiddels zijn ze allebei wel in het bezit van een oude mobiel waarop ze spelletjes kunnen doen en kunnen netflixen, maar… niet langer dan een een half uur. Hoera voor schermtijd! Natuurlijk mogen ze ook wel tv kijken of gamen, maar we houden het goed in de gaten en wat blijkt, dan hebben we een stuk leukere kinderen!

3. Ouder worden

Ik denk zeker dat het ouder worden bij haar ook heeft bijgedragen tot meer inzicht in haar gedrag. Ze ziet en overziet nu veel meer de gevolgen van haar acties en de resultaten van haar daden. Tel daarbij op dat ze een juf heeft, die haar doorziet als de beste en haar rust en ruimte geeft als ze aangeeft dat ze daar behoefte aan heeft. Een vol hoofd is bij ons het teken dat de emmer bijna overstroomt. De juf geeft haar even pauze, laat haar een rondje lopen totdat ze het weer kan overzien. En het beste is, ze geeft het nu zelf aan. Ze kan het zelf aangeven dat er iets is en dat ze ruimte nodig heeft. Ook haar vriendinnen kennen haar als de beste en geven haar de ruimte zonder dat ze haar plagen of toch doorgaan. Want ga je door, dan zien we dat oude pittige meisje met karakter weer terug en dat is voor niemand leuk.