Ons eerste bezoek aan de Zwitserse kinderarts

Geen consultatiebureaus

In Zwitserland heb je geen consultatiebureaus maar mogen algemene artsen of kinderartsen jouw kindje controleren en alles is puur uit vrije wil. Daarom (en door mijn angst om te bellen in het Duits – check hier!)  duurde het stiekem ook te lang voordat ik een afspraak bij de kinderarts had gemaakt voor Liza. Ze was met 6 maanden voor het laatst gecontroleerd en haar eerste inenting stond voor 11 maanden gepland. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat het vaccinatieritme van baby’s hier in Zwitserland anders is en dat we na haar eerste verjaardag konden komen. Ook Eva kreeg dan haar check-up. De controle van mijn beide meisjes was vandaag. Zucht. Het was me een belevenis.

Hoe ons avontuur begon

Met gelukkig enkel gezonde spanning en de groeiboekjes op zak, stonden we te vroeg  (mooie eigenschap van die Hollanders) in een kinderartsenpraktijk boven de supermarkt. Die zag er niet veel anders uit dan een gemiddeld consultatiebureau. Eva stond al snel bovenop een glijbaan herrie te maken. Daar ging mijn fijne eerste indruk. Gelukkig had ik de verzekeringspasjes bij me, wist ik ons adres en mijn telefoonnummer uit mijn hoofd. Ondertussen snapte ik niet heel goed wie van die twee vrouwen aan de balie, kinderarts Jenny was.

De jongste van die twee, zei dat we mee konden komen. Eva werd ALLEEN naar een kamer gedirigeerd. Wat baalde ik dat ik Floris toch niet mee had gevraagd! Het voelde zo slecht om haar alleen te laten in zo’n gekke vreemde medische ruimte. De medewerker stelde me gerust en liet mij in een andere ruimte binnen. De ruimte waar de controles van Liza plaats zouden vinden.

Liza mocht ik helemaal uitkleden en ondertussen hoorde ik dat die andere vrouw bij Eva in de kamer zat. Niet veel later hoorde ik Eva heel hard lachen en gillen van plezier. Fijn, ik kon me concentreren op Liza.

De kinderarts was niet wat ik ervan had verwacht

Liza werd gewogen (10,9 kilo) en gemeten (78,8 cm) en ook haar hoofdomtrek werd nog eens gemeten. Daarna mocht de luier weer aan en liet ze me alleen in de ruimte. Na een paar minuten kwam er een enorme man de ruimte in. Een man? Waarom dacht ik dat het een vrouw zou zijn? Jenny was gewoon een achternaam! Die man was echt groot, met van die enorme handen. Hij sprak gelukkig Duits en hoewel hij nogal nors overkwam, kwam hij ook kundig over. Zo’n kerel zonder fratsen. Het was alleen voor mij even schakelen.

De controle van Liza

Liza werd gecheckt en ook de entingen werden gecontroleerd. Meneer Philipp (dat was dus zijn voornaam) wilde heel graag weten welke entingen ze had gehad en gelukkig stond alles in die groeiboekjes, ook het vaccinatieprogramma en het vaccinatieboekje. Nu hebben beide dames alle entingen bij mijn weten gehad, maar ik ben eerlijk gezegd niet op de hoogte hoe en wat. Daarom was er wat onduidelijkheid, want de entingen die ingepland stonden waren niet in het vaccinatieboekje geschreven.

Tip voor jullie dus! Laat dat boekje goed invullen. Je weet nooit wanneer je het nodig hebt!

We zijn eruit gekomen en op advies van de arts hebben we de 11 maanden 14 maanden entingen gecombineerd. (Ik laat dit soort dingen het liefste over aan de mensen die hiervoor geleerd hebben. Wij vinden inenten belangrijk en ik ga die discussie ook niet aan) Liza werd verder gecontroleerd.

“Heeft ze bijzonderheden” Uhm ja, een hele lijst (aardbeienvlek, hemangioom, ooievaarsbeet, kleiner oogje, vlekje, eczeem) en dit keer vergat niet het feit dat ze vrijwel zonder nageltjes is geboren. Liza was gelukkig heel relaxed, ondeugend en nieuwsgierig. Ze wilde steeds zijn stethoscoop pakken en hij zei iedere keer ‘nee’. Eigenlijk op een redelijk onaardige manier. Alsof mijn kind van net 1 luistert naar een onbekende man die ‘NEI’ zegt. Niet dus en net toen ze erg geïntimideerd was en bijna op huilen stond, stopte hij. Ze kreeg een bekertje met daarin een rozijntje in haar handen gedrukt en hij liet haar haar gang ermee gaan. Er werd niks aan mij gevraagd overigens. Gelukkig had ze dat rozijntje binnen een paar seconde uit dat bekertje. Ik zag een trots gezicht bij de arts en ik was natuurlijk ook blij dat ze dit kunstje liet zien. Verder liet ze zien dat ze goed kon klimmen en nieuwsgierig was naar alles waar ze eigenlijk niet aan mocht komen. Ik liet haar.

Grote zus aan de beurt

Toen kwam haar grote zus binnen. “Oh, er is nog een kind. Daar heb ik me niet op voorbereid” was zijn reactie. Eva was enthousiast en druk. Ze liep in haar shirtje en broek en schoenen werden ergens neergekwakt. Ik wist niet wat ze gedaan hadden en kreeg daar ook weinig duidelijkheid over. Eva kon me alleen vertellen dat ze een ‘orentest’ had gedaan en heel hard JETZT moest roepen. Het scheetje. Daar in die andere ruimte bleek dat ze was gewogen en gemeten, heeft ze een ogentest gehad en dus een gehoortest, is haar bloeddruk gemeten en haar hartslag beluisterd. Echter bleek het dat ook Eva nog wat controles kreeg van meneer de kinderarts. Oeps en wij dachten dat ze klaar was?! Verkeerd gedacht dus. Ze zette weer haar beste beentje voor. Praatte netjes in het Duits terug en probeerde zo goed mogelijk de woorden te zeggen. Ze moest plaatjes herkennen (ein katze, ein hund, ein peerd- nee ein röstli), hij vroeg haar naar tegenstellingen, naar de kleuren en of ze wat na kon tekenen. Eerst een rondje, daarna een plus. En bij de volgende vorm ging het mis. Eva begreep hem niet zo goed toen ze een vierkantje moest maken en hij reageerde nogal nors.

Ik zag dat ze bang werd om iets fout te doen. Ik zag haar emmer overlopen. En daar ging ze. Krijsend dat ze geen vierkant kon tekenen. En dat ze het niet wilde proberen en dit en dat. Wie Eva kent, weet dat wanneer haar emmer vol is ze echt niet te houden is en een enorme stampij kan maken en daarbij heel hard huilt. Brullen noemen ze dat hier. Precies het goede woord als je dat aan mij vraagt.

Wat faalde ik daar even als moeder

Ze weigerde verder te tekenen. Ze weigerde nog langer Duits te praten. Ze weigerde te hinkelen. Ze weigerde alles wat hij maar vroeg. Ik zette haar even apart, maar ze was echt klaar. Ondertussen haalde ik Liza steeds van een trein af. De klimgeit had helemaal ontdekt dat ze kon klimmen, maar er was daar niks beveiligd dus erg gevaarlijk. In een volgende huilbui van Eva ging het mis. Volgens mij vroeg de arts of Eva haar eigen kleren even aan kon trekken. Een hele seconde keek ik niet naar Liza en ik hoor haar met een enorme dreun zo van die trein afvallen. Het was echt ruim 1 meter hoog. Ze lag daar in zo’n klein hoekje tussen de trein en de muur geklemd. Krijsen, gillen. Gelukkig was dat een goed teken en ik kon haar heel goed troosten. Eva was natuurlijk weer aan het huilen en de arts? Die stond erbij en keek ernaar. Hij heeft haar niet gecontroleerd, hij vroeg alleen of ze een blauw hoofd had! Mijn god. Wat faalde ik daar even als moeder! Liza had een bloedneus en was gelukkig na 5 minuten en een slok water weer relaxed. “Wanneer kinderen al zo vroeg kunnen staan en lopen, dan klimmen ze ook vroeg en dan wordt het gevaarlijk!” aldus meneer de kinderarts. Joh! Laat Liza tot vandaag nog nooit zo geklommen hebben. Heb ik dat. Eva was even later ook weer wat relaxter en toen kon het volgende drama weer beginnen.

Zwitserse prikjes!

Ook Eva bleek nog een aantal inentingen te moeten hebben. Volgens ons vaccinatieboekje krijgen kinderen de BMR prik met 9 jaar. In Zwitserland zijn kinderen vaak slecht ingeënt en willen ze een grotere groep creëren die ingeënt is en daarom enten ze voor de BMR met 4. Wat mij betreft prima. Eva moest tenslotte ook nog een andere prik, de prik tegen tekenziekte (niet de ziekte van Lyme overigens). (pin me niet vast op al die regeltjes van het prikken hoor!)

De arts vroeg heel meegaand of Eva het wel trok om die prik vandaag te krijgen. Ik gokte het erop en vertelde Eva dat je in Zwitserland gekke steekbeesten in de zomer hebt die je ziek kunnen maken. Ze mocht bij mij op schoot, ze kon me vasthouden, ze mocht huilen, ze mocht knijpen, maar de prik gingen we vandaag krijgen zei ik. En ze accepteerde het, vol angst dat wel. Of ze nou die tekenprik heeft gehad weet ik niet, maar ze moet de komende twee maanden nog terug voor prikken. Daar zal die prik vast ook bijzitten. Eva’s reactie was hartverscheurend. Ze moest zo huilen! Ze huilde zelfs zo zielig dat Liza gewoon meedeed (klein scheetje). De assistent nam haar mee voor een cadeautje en daarna was ze wel weer rustig.

Daarna kreeg Liza 3 prikken in haar benen, ze gaf één kik en daarna was het over. Wat een verschil tussen mijn dochters. Ze hebben me daarna wel 100x gevraagd of ik medicijnen tegen koorts in huis had en of ik voor Liza nog voldoende vitamine D in huis had. Natuurlijk heb ik dat in huis! Vitamine D zelfs nog een heel vol potje… jup. 🙂 Met pijn in mijn hoofd liep ik die praktijk uit. Mijn god wat was dat een belevenis. Waarom zei ik ook tegen Floris dat ik het wel alleen af kon. Tuurlijk kan ik dat, mijn Duits is inmiddels echt wel prima. Maar had toch liever niet gezien dat Liza zo was gevallen. Eenmaal thuis kwam ik ook nog een grote schaafwond op haar hoofd tegen. Wat ben ik blij dat ze geen hersenschudding heeft opgelopen! Ik heb de buurvrouw (verpleegster) er ook nog even naar laten kijken en zij zag ook geen bijzonderheden. Eva vond die twee pleisters op haar arm wel interessant de rest van de dag. Ze liet ze aan iedereen zien. Eenmaal in bed deed haar arm zo pijn, maar die pijn was accuut over toen ik over een zetpil begon!

Al met al een ervaring rijker!