#wijEmigreren | Stoere Eva

De komende dagen staat Love that in het teken van onze emigratie. Niet alleen omdat we nog geen internet hebben en het er niet naar uitziet dat we dat deze week nog krijgen, maar ook omdat ik weet hoe nieuwsgierig jullie zijn naar onze avonturen, of naar dit avontuur.

Eva maakt makkelijk contact, dus wat dat betreft maakte ik me niet zo heel veel zorgen. Sinds onze aankomst is Eva echter enorm verandert. We slapen allemaal op de benedenverdieping en de meiden hebben allebei een eigen kamer. Een grote kamer waar ze ook op kunnen spelen. Eva’s kamer was bij aankomst al bijna klaar. Haar bedje stond er, de nieuwe (roze) kast stond klaar om gevuld te worden en de boekenkast stond vol met haar eigen boekjes met daar bovenop d’r nieuwe cd-speler. Wat was ze enthousiast! Een echte plek voor haar en waar ze in Pernis eigenlijk nooit boven speelde of boven was, is ze hier heel vaak beneden. Dan ligt ze in bed muziek te luisteren, leest ze een boekje of speelt ze met haar knuffels. Ze gaat enorm haar eigen gang en dat vinden wij prima. De ruimte doet haar goed.

Ook ‘s avonds is Eva ineens enorm zelfstandig. Na het eten (dat we inmiddels echt aan de grote tafel doen in plaats van aan de salontafel) en haar toetje, zegt ze uit zichzelf welterusten. Na het plassen en tanden poetsen, gaat ze zelf naar beneden en kleed ze zich uit en gaat in bed liggen met de cd van Klaas Vaak aan. Wij denken dat ze gewoon behoefte heeft aan rust. Even niks moeten, niet hoeven te luisteren of na te denken over een andere taal. Ze woont toch ineens in een ander huis, met buren die een andere taal spreken en waar ze zich op een andere manier moet uiten om zich verstaanbaar te maken. Het gaat supergoed hoor. Ze heeft een buurjongen van 4 en nog een buurmeisje van bijna 4 en veel andere kinderen van allerlei leeftijden om zich mee te vermaken. Ze spelen allemaal op straat. Er zijn hier in de straat geen stoepen, maar het is een wijk met een stuk of 15 huizen en 1 toegangsweg. Redelijk veilig, mits ze niet voorbij het laatste huis gaan, daarna wordt het namelijk erg stijl en rijden ze zo de straat op. Eva gaat graag met haar buurjongen spelen. „Lio is mijn vriend, maar met Percy ga ik trouwen.”

Gelukkig kan ze zich inmiddels redelijk verstaanbaar maken en is de moeder van Lio heel behulpzaam. Ze praat heel langzaam met haar, waardoor ze het best begrijpt. En als iemand wat geks zegt, dan hoor je steevast: „ik versta je niet!!!” Maar over het algemeen probeert ze het echt in zich op te zuigen. De buurvrouw vertelde dat ze alles herhaalde van het speelgoed. En ook thuis probeert ze kleine dingetjes in het Duits te zeggen. „Mag ik de erdbeer jam?” haha. Dit meisje gaat het wel redden hier. Dat weet ik zeker.