Vier jaar geleden schreef ik er al over. De kinderen hier in ons dorp gaan vanaf de derde klas een week op skikamp. Dit Skilager is voor alle kinderen vanaf de derde tot de zesde klas (groep 5 tot en met groep 8). Ik kon me destijds niet voorstellen hoe ik het zou vinden als Eva zou gaan, inmiddels zijn we dus vier jaar verder en is ze vorige week geweest!
Gezonde spanning
Al het hele jaar keek Eva naar dit skikamp uit. Met gezonde spanning weliswaar, want het was voor het eerst dat Eva langer dan 2 nachten ergens anders zou slapen. Het slapen was natuurlijk nieuw, maar ook het skiën was nieuw voor haar. Ze heeft weleens op ski’s gestaan, alleen skiën kan ze niet.
Als moeder had ik er niet zoveel moeite mee. Eva is inmiddels oud genoeg om van maandag tot vrijdag zich te vermaken. Heimwee zal ze wel hebben, maar er is genoeg afleiding en leiding die ze kent. Het enig waar ik me en beetje zorgen om maakte was het feit dat Eva nogal explosief is. Ik heb haar dan ook op het hart gedrukt, dat ze vooral de aansluiting moest zoeken bij kinderen die rustig zijn. Ook zei ik haar dat ze vooral moest gaan slapen als dat verwacht werd, want anders zou ze het ook niet volhouden. Ik ken mijn dochter! Hahaha
De week voor vertrek huurden we dan de ski’s, kochten we nog sokken en een skibril. En op zaterdag pakten we haar tas al in, zodat we nog de tijd hadden om dingen te kopen als dat nodig was. Toch is het gek om een tas voor skiën in te pakken, als je geen flauw idee hebt wat je nodig hebt als je gaat skiën. Daarom was ik blij met de nodige hulplijnen. “Eva kan alleen met thermo-ondergoed af, het wordt niet koud en Eva is sowieso warmbloedig.” “Ik heb klittenband voor om de ski’s geleend, zal ik het voor jou ook vragen?”
Op de dag van vertrek was Eva al om 4 uur wakker. Te vroeg naar mijn zin. Dus die heb ik met duidelijke woorden te kennen gegeven dat ze weer moest slapen, want anders zou het een zware week worden. Om 7 uur waren we dan op de parkeerplaats. Een voor een druppelden gespannen kinderen en dito ouders binnen. Je kon zien dat het routine was voor de leiding. De tassen werden in de bus geladen en de ski’s gingen naar een andere plek. Met hun skipakken, skischoenen aan en helm op het hoofd, konden de kinderen direct bij aankomst de piste op. Ik was blij dat Eva normaal gespannen was en niet, zoals een paar klasgenoten, moest huilen. Dan was het afscheid nemen wel anders geweest. De derde klassers mochten als eerste de bus in en wij ouders zwaaiden uiteindelijk naar een geblindeerde bus waarbij we geen idee hadden waar onze kinderen zaten.
Daar was ze!
Op vrijdagmiddag om 4 uur kwam de bus weer aan en als bijna eerste kwam Eva de bus uit. Toen ze me zag moest ze hard huilen. Zo sneu. Maar ze had het leuk gehad. Heel leuk. Ze had geen ruzie gemaakt, had geleerd te skiën en was vijfde geworden van het groepje. Ze hadden lekker gegeten (iedere ochtend nutella-brood!), vond aardappelcompote echt haar lievelings (compote? wat was het Duitse woord – ahh puree dus) en was blij dat de jongens bij de disco haar niet vroeger om te dansen. Stel je voor!
Als moeder schrok ik van de zweetlucht die ze mee had genomen, maar alles werd me duidelijk toen ze vertelde dat ze het thermo-ondergoed al drie dagen aan had! Maar ze moest wel iedere dag douchen, dus stinken kon niet. Right. De inhoud van haar tas vroeg er ook om om eens flink gewassen te worden. Niet dat ze alles aan had gehad, maar blijkbaar waren haar zolen van d’r snowboots kapot en de natte sokken lagen door de tas verspreid 🙂 Stinkend, moe en vol verhalen kwam ze thuis. Zoals het hoort dus en ik kijk nu al uit naar volgend jaar!
Comments